Historia tej książki rozpoczęła się wtedy, kiedy zaprzyjaźnione ze mną
przedszkolaki zaczęły pytać swoich rodziców: „Skąd ja się wzięłam na tym
świecie?”. Zauważyłam, że niektórzy dorośli wpadali wtedy w jakąś dziwną i
niezrozumiałą panikę. I właśnie dlatego postanowiłam napisać książkę o tym,
skąd się biorą dzieci – najzwyklejszą jak się da! Książka składa się z
zasłyszanych i prawdziwych rozmów ze znajomymi 8-, 9- i 10-latkami, bez żadnej
cenzury! Zapraszam do lektury. Alicja Długołęcka – autorka książek dla
dorosłych, edukatorka psychoseksualna, doktor nauk humanistycznych.
Nietypowa wersja edukacji psychoseksualnej dla dojrzałych kobiet w postaci
książki-przewodniczki, która będzie ci towarzyszyć na drodze ku kolejnemu
etapowi dojrzewania . Alicja Długołęcka, specjalistka od kobiecej
seksualności, zaprasza do kobiecego kręgu. Wspólnie ze swoimi bohaterkami
odkrywa różne oblicza i doświadczenia menopauzy oraz przekonuje, że to kolejny
naturalny proces życiowej zmiany i dojrzewania. W refleksyjnych, pogłębionych
rozmowach autorka rozprawia się ze stereotypem „starej baby z uderzeniami fal
gorąca”, upomina się o dojrzałą kobiecą seksualność i udowadnia, że jeśli masz
50 lat, to jeszcze wiele dobrego przed tobą. Przygotuj się na jeden z
najbardziej wyzwalających okresów w twoim życiu! Autorka oraz jej rozmówczynie
poprowadzą cię przez swoje najbardziej osobiste doświadczenia i pokażą, jak
możesz: ·poradzić sobie ze stratą i syndromem opuszczonego gniazda,
·zrewidować swoje potrzeby i z autentyczną troską wreszcie zająć się sobą,
·zadbać o swoje zdrowie seksualne, ·poznać swoje ciało i nauczyć się czerpać
przyjemność z życia, ·przepracować relację z partnerem/partnerką, poznać smak
nowej miłości albo zrobić miejsce na poszukiwanie samej siebie,
·eksperymentować ze swoją seksualnością, ·podjąć nowe wyzwania samorozwojowe i
zawodowe. Ile kobiet, tyle doświadczeń, dróg i emocji… I chociaż nie ma
gotowych odpowiedzi, ta książka może okazać się pomocna w odnalezieniu ich w
samej sobie. Rozmówczynie Alicji Długołęckiej:Agnieszka Czapczyńska, Katarzyna
Skórzewska, Iwona Demko, Izabela Cisek, Izabela Dziugieł, Agnieszka Graff,
Maria Beisert, Magdalena Środa, Ewa Woydyłło, Wirginia Szmyt „DJ Wika”.
„Edukacja psychoseksualna dla dojrzałych kobiet może jedynie przybrać formę
antyporadnika. Przemyślałam to i właśnie taką decyzję podjęłam. Ta książka
powstaje jako wyraz buntu przeciw byciu wciskaną w ogłupiający schemat
potulnej, nudnej starszej pani, tłumiącej to, kim jest i kim może się stawać.
Kobiety pozbawianej seksualności, którą próbuje się kontrolować, przypinając
jej łatkę niestosowności i śmieszności, kiedy wymyka się utartym wyobrażeniom.
To sprzeciw wobec traktowania dojrzałej kobiety jak przezroczystej i
niewidzialnej „baby” – konstruktu będącego obiektem społecznej irytacji, lęków
i drwin. Baby, którą diabeł posyła tam, gdzie sam nie może, która schodzi z
wozu, żeby koniom było lżej, jest pośmiewiskiem za kierownicą i przychodzi do
lekarza ku uciesze innych. Baby, która wysiaduje w poczekalni życia. Susan
Sontag już pięćdziesiąt lat temu w swoim tekście The Double Standard of
Agingpisała o tym, że kobiety mogą się starzeć wbrew stereotypom bez
zażenowania. Warto o tym pomyśleć jak najwcześniej i świadomie porzucić bycie
miłą, usłużną i pełną wdzięku, a zamiast tego rozwijać w sobie mądrość,
kompetencje i siłę. Nie musimy być młode tak długo, jak to tylko możliwe,
możemy być dojrzałe i pozwalać, żeby nasze twarze i ciała były świadectwem
naszych przeżyć. Autentyczność to kwestia decyzji, na którą możemy być gotowe
już w młodości albo właśnie teraz. Do 2025 roku liczba kobiet po
pięćdziesiątym roku życia na całym świecie osiągnie 1,1 miliarda. W 1900 roku
średnia życia Amerykanek wynosiła czterdzieści osiem lat, a obecnie to
osiemdziesiąt . Z kolei według statystyk w 2020 roku polscy mężczyźni żyli
przeciętnie 72,6, natomiast kobiety – 80,7 lat .Te dane pokazują, że wiele z
nas po menopauzie ma przed sobą jeszcze jakieś trzydzieści–trzydzieści pięć
lat życia. To więcej niż jedna trzecia całego czasu, jaki jest nam dany!
Christiane Northrup w Mądrości menopauzy przywołuje badania, z których jasno
wynika, że wielu ludzi realizuje trzy różne kariery w trakcie całego swojego
życia: pierwszą w wieku trzydziestu–czterdziestu lat, drugą w wieku
pięćdziesięciu–sześćdziesięciu lat i trzecią w wieku siedemdziesięciu. U
prawie połowy badanych szczyt możliwości twórczych rozpoczynał się w okolicach
pięćdziesiątki i trwał przez następne dwadzieścia pięć lat. Oznacza to, że w
uwspółcześnionej perspektywie wiek średni mieści się w przedziale
pięćdziesiąt–osiemdziesiąt lat… Moją podstawową motywacją do nadania takiego,
a nie innego kształtu tej publikacji jest mój stosunek do Was, Drogie
Czytelniczki. Radzenie innym z pozycji autorytetu karmi ego i w istocie niesie
przekaz „Niewiele wiesz, więc nie ufaj sobie, lecz mnie, ponieważ wiem
lepiej”. Nie ma we mnie na coś takiego zgody. Jestem przekonana, że edukacja
dojrzałych kobiet polega przede wszystkim na odwoływaniu się do ufności wobec
siebie. Chodzi w niej o to, by poruszać czułe struny, wytrącać z utartego toru
myślenia, złościć się i wzruszać, by dotykać granic, które dla każdej z nas
leżą gdzie indziej. Dojrzałość postrzegam jako otwartość na nieustające
stawianie pytań, gotowość do dokonywania wyborów, zdolność do pomieszczenia w
sobie bardzo różnych uczuć i przemyśleń. Czuję, że to ciekawa i kojąca
perspektywa.” /fragment książki/
