AIBO podniósł głowę i popatrzyła na zebranych. Był to sygnał na oklaski, które oznaczały akceptację tego, co powiedział i wspólnego działania w strategii. Dziwne były te oklaski, zupełnie inne niż u ludzi. Miały wyższy ton, jakby metaliczny. Nagle zaczęły się i równo skończyły. Robiły wrażenie, jakby były co do sekundy zaprogramowane. Fragment książki
Zakochani w czerwcu i inne opowiadania Janusza Stanisława Czarneckiego to niezwykle zajmujące historie, które zapraszają czytelnika do podróży po zapisach bacznego i mądrego obserwatora natury człowieka. A może lepiej powiedzieć: natur człowieka, bo jest ich tyle, ile bogactw, różnorodności i zmienności tego świata. Te opowieści to swoiste raporty pisarza w skórze lekarza, a może na odwrót, bo to lekarz w ciele rasowego artysty pióra. Jest tu doskonale widoczna autobiograficzna strona tych świetnych opowiadań – autor potrafi bardzo dobrze uchwycić swoje doświadczenia, obserwacje, refleksje i wrażenia. Wiele tu czułości wobec tego dziwnego zwierzęcia pochodzącego od małpy, wiele troski o gatunek homo sapiens, współczucia, empatii, ciepłego i przyjaznego spojrzenia na potomków Abla i Kaina. Ratunkiem – może zbyt trudnym? – na osuwającą się spod stóp ziemię są po prostu miłość, rozum i oko, ale i gest pomocy, wynikający nie tylko z wierności swemu zawodowemu powołaniu, czyli powinności lekarskiej, ale i zwyczajnej życzliwości, gotowości niesienia pocieszającej oraz łagodzącej rany ciała i ducha ulgi. Autor Zakochanych w czerwcu skomponował tom, w którym niegdysiejsi egzystencjaliści znaleźliby godnego następcę choćby Alberta Camusa. Toruński prozaik jest jak on – pełen zadumy nad znaczeniem ludzkiego sumienia, nad kulturą i naturą człowieka, tego najbardziej zdumiewającego zwierzęcia na kuli ziemskiej. I jak w twórczości francuskiego pisarza znajdziemy w opowiadaniach doktora Janusza Czarneckiego wzruszające i poruszające zapisy głębokiego humanizmu. Dr hab. Paweł Tański, prof. UMK
Marzył, aby Albert w przyszłości, po ukończeniu odpowiednich handlowych szkół, objął jego przedsiębiorstwo i rozbudował je, a najlepiej powiększył o firmy w innych miastach. Ale cóż, na razie były to tylko marzenia, bo chłopiec miał trudności z mówieniem. Budowanie prostych zdań sprawiało mu kłopoty, a już zupełnie nie potrafił się płynnie wypowiedzieć. Nie umiał się bawić z dziećmi, separował się od innych, oddając się rozmyślaniom nie wiadomo o czym. Dlatego guwernantka sąsiadów nazywała go „nudziarzem', a służąca wykrzykiwała na niego w ciągu dnia kilkakrornie „gamoń'. Uzmysłowił sobie, że kocha swojego syna i pragnie mu pomóc w życiu [...] Fragment opowiadania Gamoń