Joachim Bouflet Bücher

Jaká vlastně byla Lucrezia Borgia? Laskavá a milující bytost, anebo prohnaná vražednice, plná nenávisti? Něžná a nešťastná dívka, nebo zhýralá milenka vlastního bratra? Odpovědi na tyto otázky se snaží najít Joachim Bouflet v této poutavé knize, pro niž zvolil formu deníkových záznamů. Zdá se být nepochybné, že Lucrezia byla především nástrojem politických ambicí svých nejbližších příbuzných: otce, papeže Alexandra VI., a staršího bratra Cesara. Možná skutečně chtěla vést klidný život, ale okolnosti udělaly z jejího života tragédii, v níž jí nebylo umožněno změnit jediné dějství. Snad právě proto začala psát před smrtí deník, aby svým dětem zanechala zprávu o tom, jaká skutečně byla. Autor bravurně spojil tyto zápisky s vlastní fabulací, ovšem pečlivě podloženou historickými prameny, a v jeho podání ztrácí Lucrezia dlouhá léta tradovanou pověst zlovolné ženy bez skrupulí a objevuje se jako rozervaná, avšak osvícená bytost, symbolizující nástup humanismu a renesance v Itálii.

Problematyka taumaturgiczna zawsze budziła żywe zainteresowanie w skali całego świata. Cud należy do zjawisk paranormalnych znanych nie tylko w religiach, ale i kulturach naszego globu. Psychologia religii ze swej strony utrzymuje, że każdy człowiek w sytuacjach zagrożeń egzystencjalnych i granicznych oczekuje jakichś nadzwyczajnych interwencji „z góry”, od Kogoś, kto może przyjść mu z pomocą w chwilach zagrożeń i niebezpieczeństw dla jego życia. Przynajmniej od czasu powstania nowożytnego racjonalizmu, skrajnego empiryzmu, materializmu dialektycznego i historycznego determinizmu przyrodniczego, pozytywizmu i scjentyzmu w kulturze europejskiej pojawił się głęboki sceptycyzm nie tylko co do wydarzeń, które uważano za cudowne, ale i możliwości zaistnienia cudu w ogóle. Zjawiska cudowne uważano za wynik ingerencji sił natury, iluzji, chorej wyobraźni itp. Apologetyka katolicka ze swej strony broniła możliwości cudu na płaszczyźnie nauk przyrodniczych i filozoficznych, zupełnie nie biorąc pod uwagę jego wymiaru znaczeniowego i teologicznego. Bouflet ukazuje, że cuda dzieją się nadal. Przedstawia historię cudów od średniowiecza do czasów najnowszych, przy czym zwraca baczną uwagę na ich historyczność (faktyczność), wiarygodność, kontekst religijny i znaczenie teologiczne, które często wydobywa z paralelnych cudów biblijnych. Autor wykracza poza podtytuł swojej pracy, gdyż przy określeniu pojęcia cudu sięga do tzw. cudów w świecie antycznym i rozumienia cudu w różnych aspektach historycznych. Pogłębiając rozumienie cudu, odwołuje się do jego ujmowania w Kościołach wschodnich, w judaizmie, buddyzmie i islamie, ilustrując rozważania opisem konkretnych zdarzeń, by ostatecznie skoncentrować się na cudzie jako znaku działania Bożego. Dla jeszcze większej precyzacji pojęcia cudu porównuje go z innymi zjawiskami paranormalnymi (np. stygmaty, lewitacje, zapachy świętości).