Kristien Hemmerechts ist eine flämische Schriftstellerin, deren Werke sich häufig mit der Komplexität menschlicher Beziehungen und intimer Erfahrungen befassen. Ihr Schreiben zeichnet sich durch psychologische Tiefe und scharfen Einblick in die menschliche Verfassung aus. Hemmerechtsová fängt meisterhaft die feinen Nuancen von Emotionen ein und schafft Erzählungen, die den Leser zum Nachdenken über sein eigenes Leben anregen. Ihr unverwechselbarer Stil bietet eine sensible und doch prägnante Erkundung innerer Welten.
Iris Verdonck kan met trots terugblikken op een rijke carrière en een onstuimig liefdesleven. Alles, of bijna alles, in haar leven lijkt gesmeerd te lopen, tot op een fatale dag een mooie, raadselachtige studente haar het hoofd op hol brengt. In roekeloze overgave gooit ze haar principes overboord. De gevolgen zijn nauwelijks te overzien, en Iris dreigt alles te verliezen waar ze jaren voor gevochten heeft.
»Lesen ist immer gefährlich, weil es klüger macht. Männer haben mit klugen Frauen oft Probleme. Das darf uns nicht abschrecken! Und wir sind viele. Das zeigt diese Bildersammlung ...« Elke Heidenreich Stefan Bollmann nimmt uns mit auf einen Spaziergang zu den schönsten Bildern lesender Frauen, zu Lebenskünstlerinnen, Müßiggängerinnen, Verführerinnen, Vorleserinnen und vielen anderen gefährlich klugen Frauen, die Maler und Malerinnen wie Velázquez, Degas, Liebermann, Vallotton, de Lempicka, Hopper u. v. a. ins Bild gesetzt haben.
Als kind raakt Titus Serfonteyn gefascineerd door bloed. Wat is het, wat doet het, hoe werkt het? Zijn moeder legt zich neer bij de obsessie van haar zoon. Titus’ dorst naar kennis over bloed doet hem later besluiten medicijnen te gaan studeren. Hij maakt kennis met de mooie Roos, die hij moet delen met zijn beste vriend Pieter. Dan blijkt dat Roos aan een nog onbekende ziekte lijdt. Titus bijt zich vast in het onderzoek.
Kristien Hemmerechts portretteert een vrouw die aan een ongeneeslijke vorm van anorexia lijdt. Ann krijgt haar familie maar niet overtuigd van haar incestverleden, haar uitgemergelde lichaam is een schreeuw om aandacht. Ze kan haar leven niet meer aan en overweegt zelfmoord. Met dit boek zoekt Hemmerechts naar de maatschappelijke oorzaken van anorexia, en naar de betekenis van Anns verhaal voor haarzelf.
Onder de titel "Pasen in het asiel" verschenen verhaal uit de bundel "Als een kinderhemd" (2006).
De teksten die in Als een kinderhemd bijeen zijn gebracht gaan over verlies van ouders, kinderen en geliefden, maar ook over verlies van onschuld en illusies. En over de verwerking van dat verlies. Soms zíjn ze de verwerking van een verlies, wat merkbaar is aan de grote intensiteit waarmee ze zijn geschreven.Of Kristien Hemmerechts nu schrijft over huiswerk of literatuur, over muziek of Cambodja, over haar ouderlijk huis of over haar overleden echtgenoot, de dichter Herman de Coninck, haar observaties verrassen telkens weer. Soms schrijft ze autobiografisch, soms juist niet, maar altijd slaat ze de wereld met een open en onbevangen blik gade.Haar eerlijkheid, humor en haar scherpe blik maken het lezen van de hier verzamelde stukken tot een bijzondere belevenis.
Tragická smrt dvanáctileté Karen je ústředním motivem spojujícím osudy zdánlivě spolu nesouvisejících lidí z malého vlámského městečka. Nešťastné úmrtí napomáhá odhalit skrytá tajemství, která s sebou každý z nich nich nosí a o nichž z různých důvodů nechce – nebo nemůže hovořit. Jejich nevyhnutelné rozkrytí překvapivě zasahuje osudy ostatních. Brilantně vyprávěný příběh doplňují arabské pohádky a vyprávěnky Maročana Hassana, které Karen tak ráda poslouchávala… Skládanka překvapivě se prolínajících osudů.
Op 22 mei 1997 overleed onverwachts de Vlaamse dichter Herman de Coninck. Hij was met collega-schrijvers onderweg naar de opening van een literair congres in Lissabon. In Taal zonder mij herleest zijn weduwe, Kristien Hemmerechts, zijn poëzie en gaat daarbij vooral in op het expliciet autobiografische karakter van veel van zijn gedichten. Aan de hand van correspondentie en herinneringen bouwt ze een beeld op van zijn poëtica en zijn persoonlijkheid. Ze komt tot de slotsom dat ze hem nu pas echt begrijpt.
Onderwerp jezelf aan de discipline om iedere dag bijvoorbeeld dertig minuten te schrijven. Dat was de opdracht die Kristien Hemmerechts haar studenten gaf, maar in werkelijkheid gaf ze die opdracht aan zichzelf. Van 5 februari 2001 tot 15 februari 2002 hield ze nauwgezet een dagboek bij om zo veel mogelijk de waarheid te zeggen. In dat jaar bracht ze veel tijd aan haar werktafel door, maar gaf ze ook lezingen in Nederland, België, Italië, Hongarije en Duitsland. Ze ontmoette lezers en schrijvers, fietste samen met haar vriend op de tandem door Madagaskar, volgde met verbijstering de terroristische aanslag in New York en de bombardementen op Afghanistan; ze kookte maaltijden, ging uit met vrienden, gaf les, ergerde zich, wond zich op en genoot. Dikwijls werd het dagboek een geheugenboek wanneer een beeld, een gebeurtenis of een uitspraak haar terug naar het verleden sleurden. Een onschuldig kaartje van een behulpzame lezeres confronteerde haar echter met de onbetrouwbaarheid van haar geheugen. Een cruciale herinnering aan haar kindertijd, die ze in menig interview enthousiast had verteld, bleek niet met de waarheid te stroken. De waarheid, moest zij vaststellen, laat zich niet zo makkelijk zeggen.
