Kankerpaviljoen

Mehr zum Buch

De roman "Kankerpaviljoen" neemt in het oeuvre van de Nobelprijswinnaar Alexander Solzjenitsyn een bijzondere plaats in. De auteur heeft het boek eens zijn persoonlijkste werk genoemd, waarschijnlijk omdat hijzelf destijds aan een ernstige tumor is geopereerd. "Kankerpaviljoen" geniet als boek - ondanks het afschrikwekkende onderwerp - een zeer grote populariteit. Het centrale thema van dit meeslepende relaas is de ziekte en de invloed daarvan op de mensen: hun eigenlijke kracht en zwakheid worden duidelijk als zij de onbarmhartige ziekte onder ogen moeten zien. Solsjenitsyn ziet hierin overeenkomsten met de maatschappij. Talrijke personen bevolken het kankerpaviljoen - mannelijke en vrouwelijke artsen, patiënten, werksters en bezoekers. Gefascineerd zal men deze soms alledaagse, soms boeiende mensen volgen tijdens hun verblijf in het provinciale ziekenhuis. Langzamerhand wordt het verhaal vervolmaakt en met die afronding stijgt het tot indrukwekkende zeggingskracht. De beide hoofdpersonen, Oleg Kostoglotov en Pavel Rusanov, zijn vijanden vanaf hun eerste ontmoeting. Later komen ook twee andere figuren ten tonele: Chaly, die met zijn boerse humor scherp afsteekt tegen de burgerlijke mentaliteit van Rusanov, en de oude bolsjewiek Shulubin, die sympathie zal winnen om zijn wijs gedragen lijden. Aan het einde van de roman worden Oleg en Rusanov met nieuwe hoop voor de toekomst uit het ziekenhuis ontslagen. "Kankerpaviljoen" - wel eens het "beklemmende epos van de onvrijheid" genoemd - toont op bijzonder indringende wijze de literaire grootheid en begaafdheid van Solzjenitsyn.