Eric Karpeles Bücher

Kaum ein Autor hat Gemälde so vollendet als erzählerisches Mittel einzusetzen gewusst wie Marcel Proust. In seinem Roman ›Auf der Suche nach der Verlorenen Zeit‹ zeichnet er seine Figuren anhand von Bildern der europäischen Kunstgeschichte. Eric Karpeles macht diese enge Beziehung von Malerei und Literatur auf intelligente wie unterhaltsame Weise sichtbar. Er verbindet Botticellis Engel, Manets Kurtisanen, Mantegnas Krieger, Monets Seerosen oder Piranesis Veduten mit den entsprechenden Schilderungen im Roman und eröffnet so selbst dem erfahrenen Proustianer einen neuen Blick auf diesen großen Autor. Mehr als 200 hervorragende Reproduktionen werden von Zitaten kommentiert. Ein erhellender Essay, der die Paarungen aus Zitat und Abbildung begleitet, amüsante Erläuterungen und ein Register aller Maler und Gemälde machen diesen Band zu einem außergewöhnlichen Handbuch. – Der Erfolgsband zu Prousts Bilderwelt jetzt als Klappenbroschur – Alle im Roman erwähnten Bilder in einem Band – Hochwertige Reproduktionen Link: www.erickarpeles.com

Paintings in Proust is a companion guide to a monumental twentieth century work of art. Marcel Proust's In Search of Lost Time, one of the most expansive literary creations ever composed, is a vast novel teeming with visual references. Author Eric Karpeles has combined his experiences as painter and writer to create a lavishly illustrated book that illuminates the winding corridors of Proust's singular, labyrinthine masterpiece. For newcomers to Proust's work, Paintings in Proust functions as a complementary guidebook, providing a firmer ground from which to undertake the task of plunging into a novel famously known for its complexity and its length. At the same time, Paintings in Proust offers further nourishment to the seasoned Proustian reader, whose plate is already extravagantly full. Paintings in Proust animates the experience of reading by revealing and clarifying much that might otherwise remain obscure. Illustrating a treasure trove of visual references, Paintings in Proust provides access and insight in its presentation of paired groupings of texts and pictures, arranged sequentially, as they appear in volume after volume of In Search of Lost Time

A compelling biography of the Polish painter and writer Józef Czapski that takes readers to Paris in the Roaring Twenties, to the front lines during WWII, and into the late 20th-century art world. Józef Czapski (1896–1993) lived many lives during his ninety-six years. He was a student in Saint Petersburg during the Russian Revolution and a painter in Paris in the roaring twenties. As a Polish reserve officer fighting against the invading Nazis in the opening weeks of the Second World War, he was taken prisoner by the Soviets. For reasons unknown to this day, he was one of the very few excluded from Stalin’s sanctioned massacres of Polish officers. He never returned to Poland after the war, but worked tirelessly in Paris to keep alive awareness of the plight of his homeland, overrun by totalitarian powers. Czapski was a towering public figure, but painting gave meaning to his life. Eric Karpeles, also a painter, reveals Czapski’s full complexity, pulling together all the threads of this remarkable life.

The first translation of painter and writer Józef Czapski's inspiring lectures on Proust, first delivered in a prison camp in the Soviet Union during World War II. During the Second World War, as a prisoner of war in a Soviet camp, and with nothing but memory to go on, the Polish artist and soldier Józef Czapski brought Marcel Proust’s In Search of Lost Time to life for an audience of prison inmates. In a series of lectures, Czapski described the arc and import of Proust’s masterpiece, sketched major and minor characters in striking detail, and movingly evoked the work’s originality, depth, and beauty. Eric Karpeles has translated this brilliant and ­altogether unparalleled feat of the critical imagination into English for the first time, and in a thoughtful introduction he brings out how, in reckoning with Proust’s great meditation on memory, Czapski helped his fellow officers to remember that there was a world apart from the world of the camp. Proust had staked the art of the novelist against the losses of a lifetime and the imminence of death. Recalling that triumphant wager, unfolding, like Sheherazade, the intricacies of Proust’s world night after night, Czapski showed to men at the end of their tether that the past remained present and there was a future in which to hope.

To pierwsza na polskim rynku rzetelna biografia sensu stricto Józefa Czapskiego, napisana przez zafascynowanego nim Amerykanina. (w 2007 r. Zeszyty Literackie wydały Portet Józefa Czapskiego Wojciecha Karpińskiego.) Józef Czapski żołnierz, postać publiczna, świadek historii, pamiętnikarz, pisarz i malarz. Jego życie objęło niemal cały wiek dwudziesty. W czasie Rewolucji był studentem w Petersburgu, w szalonych latach dwudziestych malarzem w Paryżu. Jako polski oficer rezerwy wróciwszy do ojczyzny walczył z Niemcami na początku II wojny światowej, przez Sowietów został wzięty do niewoli i cudem ocalał z masakry tysięcy jego towarzyszy broni. Potem nie wrócił do Polski, pracował w powojennym Paryżu, zdając relacje z tragicznego położenia swojego kraju niszczonego przez totalitarny ustrój. Wydane tuż po wojnie, choć mniej znane, wspomnienia Czapskiego z sowieckiego obozu Na nieludzkiej ziemi, wyprzedzają Archipelag Gułag Sołżenicyna o ćwierć wieku. Czapski narzucił sobie również ścisłą dyscyplinę jako malarz twórczość ta nadawała sens jego życiu i przez dziesięciolecia zajmował się nią codziennie. Ze wstępu autora: Mój pierwszy kontakt z życiem i twórczością Józefa Czapskiego nastąpił całkowicie niespodziewanie. Do pewnego czerwcowego dnia nigdy o nim nie słyszałem, a nazajutrz byłem nim zafascynowany. Dzięki wspaniałomyślnemu odruchowi starego znajomego, który lubi zaspokajać mój apetyt na krytyczne myślenie, pewnego ranka otrzymałem pocztą z Paryża niewielką francuską książkę na temat Marcela Prousta. Nazwisko autora, Józefa Czapskiego, nie było mi znane. Nie bardzo pamiętam, co się stało po otwarciu paczki. Niczym stworzenie zagrzebujące się w swoim naturalnym siedlisku, opadłem na fotel i zacząłem ją od razu czytać. () Byłem wdzięczny za to nieoczekiwane pojawienie się książki Czapskiego w moim życiu. Następnego dnia wielokrotnie, niemal bezustannie myślałem o tym, co Czapski napisał o Prouście i jak to napisał. () Józef Czapski, postać na ogół nieznana czytelnikom i artystom anglojęzycznym, przeżył swoich dziewięćdziesiąt sześć lat w wielu życiowych rolach jako żołnierz, postać publiczna, świadek historii, pamiętnikarz, eseista i malarz. Jego życie objęło niemal cały wiek dwudziesty. Mimo gorliwego zaangażowania w walkę z totalitaryzmem i pomoc innym Czapski uważał się przede wszystkim za malarza. Malowanie, jak dowie się czytelnik, nadawało sens jego życiu. () Według jednego z przyjaciół Czapskiego bardziej podziwiano go za charakter niż za twórczość malarską. Ci, który kupowali jego prace, robili to głównie z przyjaźni dla tego człowieka. Jego malarstwo pozostaje praktycznie nieznane. I tak jest nadal. Obrazów Czapskiego prawie nie ma w zbiorach publicznych, większość znajduje się w prywatnych kolekcjach w różnych miejscach Europy. Wiele dziesięcioleci temu obrazy Czapskiego zostały zakupione i oficjalne zarejestrowane w narodowych zbiorach w Polsce i Francji, ale ich tytuły pojawiają się jedynie z numerami inwentaryzacyjnymi przyporządkowanymi pracom przechowywanym w magazynach. Tylko nieliczne płótna są wystawiane publicznie. () Zapis w jego dzienniku ukazuje rezultaty kilkudniowej pracy poświęconej rysowaniu różnych kwiatów. Czapski, potrafiący wykraczać poza własne dostrzeżone niepowodzenia, odnotowuje zniechęcenie faktem, że zdołał uchwycić tylko odrobinę ich witalności. Kiedy rysujesz, czujesz każdą kreskę prowadzoną na papierze jako coś żyjącego, nieodwołalnego, i naraz rysunek zaczyna żyć. () Potem dwie jedną kreską notatki tulipanów wydały mi się nagle żywiej istniejące. Dlaczego? Bo je czułem podczas rysowania, czułem ten związek niezdarnego, niepewnego, zdeformowanego trochę rysunku, jakby między końcem mojego ołówka a mną nie było żadnej przerwy. Ja byłem na końcu ołówka. Mam nadzieję ożywić Czapskiego w sposób, w jaki opisuje rysowanie tych tulipanów. On i ja spotykamy się na końcu mojego ołówka.