Sait Faik Abasıyanık Bücher

Ein zärtliches Porträt von Istanbul Sait Faiks Istanbul ist ein Kosmos wundersamer und doch ganz normaler Menschen. Der Straße abgelauscht, im Kaffeehaus notiert, verleiht jede seiner unvergesslichen Geschichten der Vielvölkermetropole ein eigenes Gesicht: Die sanfte Barfrau Melâhat hilft einem phlegmatischen Kaufmannssohn beim Erwachsenwerden; Haydas, ein Kaffeehausbesitzer, verliert sein Herz an einen gefräßigen Seehund; Ahmet und Gülüm beginnen ihre arrangierte Ehe mit einer ungewöhnlichen Hochzeitsnacht. Sait Faiks atmosphärisch-dichte, skizzenartige Erzählungen schlugen in der türkischen Literatur des 20. Jahrhunderts einen völlig neuen Ton an. Mit dieser Kurzprosa führte er sie stilistisch wie thematisch in die Moderne.

Sait Faik Abasiyanik was born in Adapazari in 1906 and died of cirrhosis in Istanbul in 1954. He wrote twelve books of short stories, two novels, and a book of poetry. His stories celebrate the natural world and trace the plight of iconic characters in society: ancient coffeehouse proprietors and priests, dream-addled fishermen adn poets of the Princes' Isles, lovers and wandering minstrels of another time. Many stories are loosely autobiographical and deal with Sait Faik's frustration with social convention, the relentless pace of westernization, and the slow but steady ethnic cleansing of his city. His fluid, limpid surfaces might seem to be in keeping with the restrictions that the architects of the new Republic placed on language and culture, but the truth lies in their dark, subversive undercurrents.Sait Faik donated his estate to the Daruşafaka foundation for orphans, and this foundation has since been committed to promoting his work. His former family home on Burgazada was recently restored, and now functions as a museum honoring his life and work. He is still greatly revered: Turkey's most prestigious short story award carries his name and nearly every Turk knows by heart a line or a story by Sait Faik.

"Söz vermiştim kendi kendime: Yazı bile yazmayacaktım. Yazı yazmak da, bir hırstan başka ne idi? Burada namuslu insanlar arasında sakin, ölümü bekleyecektim. Hırs, hiddet neme gerekti? Yapamadım. Koştum tütüncüye, kalem kâğıt aldım. Oturdum. Ada 'nın tenha yollarında gezerken canım sıkılırsa küçük değnekler yontmak için cebimde taşıdığım çakımı çıkardım. Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım." "Haritada Bir Nokta" adlı öyküden.

''(...) Mahalle çocuğu, Sait'in hikayelerinde biri iki tane değildir; birçoktur. Bunu, onun bu yaşa kadar değişmemiş mizacına veriyorum. Bence Sait Faik ne genç hikayecidir, ne ihtiyar. Bence o, kırkını aşmış bir mahalle çocuğudur. Ama sakın bu hükmü onu kötülemek için söylenmiş bir söz sanmayın. Çocuk deyişim ona gençlikten daha genç bir yaş biçiminden, mahalle çocuğu deyişim de onu, ekseri mahalleden yetişenler gibi, halktan bir insan, halka bağlı bir insan sayışımdan geliyor.'' Orhan Veli Yaprak, 1 Şubat 1950