Joanna Puchalska Bücher
Rok 1942, na świecie toczy się krwawa wojna. W Indiach, w okolicy wsi Balachadi, pojawiają się białe dzieci budzące zdumienie tym, że najchętniej biegają na bosaka, czego nigdy nie zrobiłby żaden mały Anglik. Wygłodzone i w łachmanach, docierały do formującej się na terenie ZSSR Armii Andersa i dzięki temu znalazły się w Indiach. Maharadża Jam Saheb Digvijay Sinhji zaprosił młodych uchodźców, by zamieszkali w specjalnie dla nich wybudowanym osiedlu. Mieli odtąd dach nad głową, zapewnione wyżywienie, ubranie, naukę i opiekę lekarską. W ciągu czterech lat działalności przez osiedle przewinęło się około tysiąca dzieci. Powieść opowiada o tym, jak dzięki hinduskiemu księciu – który stał się ich Bapu, czyli ojcem – wykorzystały szansę odzyskania utraconego dzieciństwa i mogły przeżyć to, co w tym wieku młodzi ludzie przeżywać powinni. Pierwsze przyjaźnie, pierwsze miłości, szkolne wzloty i upadki, przygody na harcerskim szlaku. Jam Saheb Digvijay Sinhji osobiście znał generała Władysława Sikorskiego, jeszcze przed wojną nawiązała się jego przyjaźń z Ignacym Janem Paderewskim, a ulubioną lekturą maharadży byli...“ Chłopi“ Reymonta w angielskim tłumaczeniu. Obietnicy, że będzie ojcem dla polskich sierot, dotrzymał w konkretnym wymiarze. Po wojnie, aby uchronić kilkaset dzieci przed przymusową deportacją do komunistycznej Polski, formalnie je adoptował. Dopiero po kilkudziesięciu latach Polska uhonorowała go za tę ogromną pomoc i wielkie serce. Dziś jest patronem znanej warszawskiej szkoły społecznej, od 2012 roku jeden z warszawskich skwerów nosi nazwę Skweru Dobrego Maharadży, a w 2016 roku sejm przyjął uchwałę w sprawie uczczenia jego pamięci.
Pięć niezwykłych kobiet z czterech wpływowych rodów łączy działalność społeczna, wrażliwość i osiągnięty sukces. Maria Sapieha (1910-2009), córka ministra Jerzego Zdziechowskiego, była agentką alianckiego wywiadu, doskonale znającą języki i odważną. Maria ze Światopełk-Czetwertyńskich Tarnowska (1880-1965) w 1918 roku zorganizowała szpital polowy Polskiego Czerwonego Krzyża, a w 1939 roku została wiceprezesem, a później prezesem PCK. Pomagała więźniom Pawiaka i często bywała w warszawskim getcie. W czasie Powstania Warszawskiego negocjowała z Niemcami ewakuację ludności cywilnej. Zofia Tarnowska-Moss (1917-2009) założyła w Kairze polski oddział Czerwonego Krzyża, prowadząc jednocześnie intensywne życie towarzyskie, gdzie poznała członków rodziny królewskiej. Helena Romer-Ochenkowska (1878-1947) była pisarką i działaczką oświatową, zakładając nielegalne szkoły w zaborze rosyjskim oraz pisząc powieści i sztuki teatralne. Karolina z Kraińskich Żurowska (1891-1980), ziemianka i przedsiębiorca, w 1927 roku rozpoczęła produkcję samodziałów z wełny, zdobywając uznanie na rynkach krajowych i międzynarodowych. Po wojnie założyła Studio Artystyczne Samodział i firmę Leszczków Wytwórnia Tkanin Sp. z o.o., a po jej upaństwowieniu wyjechała do Szwecji.