Danuta Mikeska-Kycia – ur. w 1980 roku w Chorzowie. Doktor filozofii. W latach 2008–2011 pracownik Instytutu Filozofii Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego. Członek komitetu okręgowego Olimpiady Filozoficznej, współpracownik „Rocznika Historii Filozofii Polskiej”. Zajmuje się estetyką, ontologią, epistemologią oraz filozofią polską. Praca dotyczy niełatwego, acz w historii filozofii bardzo ważnego wątku, jakim była myśl fenomenologiczna. Koncentruje się na wąskim problemie fenomenologicznej intuicji. Autorka […] omawia w pierwszym rozdziale poglądy Edmunda Husserla, twórcy fenomenologii. Bez zarzutu rekonstruuje następnie stanowisko Ingardena w tym względzie, umiejętnie wskazując na oryginalny wkład polskiego myśliciela w rozwój omawianego nurtu. Wykazuje badawczą pomysłowość w werbalizacji swoich przemyśleń dotyczących istoty oraz specyfiki obu ujęć fenomenologii. Odważnie na przykład wyrokuje, że fenomenologia „dla Ingardena jest odkryciem prawdy bytu, które z punktu widzenia Husserla stanowi z kolei zatrzymanie się w połowie filozoficznej drogi”. Prof. zw. dr hab. Bolesław Andrzejewski W gruncie rzeczy musi dziwić to, iż problem rozumienia intuicji w myśli Ingardena nie stał się wcześniej przedmiotem szczegółowych analiz, tym bardziej że idzie przecież o rozumienie poznania bezpośredniego. Praca dotyczy rozumienia intuicji u Ingardena i w tej materii stanowi niewątpliwie ważne osiągnięcie naukowe. Zarazem jednak wskazuje na dwie kwestie, które z konieczności nie mogły być opracowane bardziej szczegółowo: problem intuicji u Husserla oraz stosunek neokantystów do problemu poznania bezpośredniego. Sam fakt, że autorka zauważa te kwestie – zwłaszcza konieczność rozpatrzenia relacji między fenomenologią a neokantyzmem – już stanowi istotne dokonanie pracy. Prof. dr hab. Andrzej J. Noras
