Sojda Grzegorz Bücher

God save the 303 Squadron! Historia Dywizjonu 303 z troche innej perspektywy

Stanisław Skalski. Jeden z nielicznych generał�w polskiego lotnictwa, kt�rzy podczas II wojny światowej aktywnie walczyli z nieprzyjacielem w powietrzu. Najskuteczniejszy myśliwiec Polskich Sił Powietrznych, ulubiony dow�dca i nieprzeciętny pilot. Mężczyzna widzący sens walki tylko na pierwszej linii frontu. Silna i krnąbrna osobowość, kt�ra nie pasowała do wojskowego drylu. Ale też trochę naiwny, dający się czasem wykorzystać chłopak z Podola, podejmujący po wojnie kontrowersyjne decyzje. Sylwetki gen. Stanisława Skalskiego nie spos�b ująć w sztywne ramy – wymyka się schematom, łamie wyobrażenia o spiżowych ideałach. Człowiek z krwi i kości, bohater wojenny, więzień celi śmierci, z czasem odepchnięty przez koleg�w, z kt�rymi skrzydło w skrzydło narażał życie. Żołnierz, dla kt�rego najświętsza była Ojczyzna, ale służbę dla niej po zakończeniu wojny pojmował w swoisty dla siebie spos�b. Oficer o wielkich wojennych zasługach, kt�rych – jak dawał do zrozumienia swoim zachowaniem – nie potrafiono po zakończeniu zbrojnego konfliktu ani docenić, ani spożytkować. Aktywny animator powojennego sportu lotniczego, ale i osoba wplątana, w co najmniej dziwne koneksje. Ktoś, do kogo Ojciec Święty Jan Paweł II m�wił: „Panie generale, dziękuję za wszystko. Chcielibyśmy mieć takich polskich generał�w, wielu”, lecz także działacz „Grunwaldu”, organizacji stającej w poprzek solidarnościowemu uniesieniu lat 80. Postać o janusowym obliczu Opracowanie niniejsze, mimo zastosowania typowej metodologii opracowań historycznych, nie pretenduje do monografii naukowej. Autorzy, sięgając do bogatego materiału archiwalnego, wybrali najważniejsze ich zdaniem wydarzenia z życia gen. Stanisława Skalskiego i starali się przedstawić je w najbardziej przystępny spos�b. Uznali bowiem, że życie polskiego asa, nie tylko z powodu przypadającej w tym roku setnej rocznicy urodzin generała, warte jest upamiętnienia.

Cyrk Skalskiego, był nie tylko zespołem doskonałych pilotów, którzy pokazali swój kunszt podczas walk pod niebem Afryki w 1943 roku, kiedy to zestrzelili w miesiąc więcej samolotów, niż jakikolwiek polski dywizjon przez cały rok 1943. Siły Powietrzne otrzymały materiał ludzki z odpowiednim doświadczeniem, co wykorzystały skrupulatnie. Natomiast, jak wydaje się z posiadanej przez autorów wiedzy, zlekceważyły lub nie doceniły przygotowanego opracowania sztabowego.