Katie Roiphe Bücher

AUTOR: Katie Roiphe promovierte in Princeton in Englischer Literatur. NAch Artikeln und Büchern über Sexualität und Feminismus ist dies ihr erster Roman. Sie schreibt für Harper´s, den Esquire, die New York Times und die Washington Post. Katie Roiphe lebt in New York.

Wir meiden Weißmehlprodukte und raffinierten Zucker, gehen zum Yoga, und wenn es in der Beziehung nicht läuft, machen wir eine Paartherapie. Wir haben klare Ansichten, was richtig und was falsch ist, und danach handeln wir. Dennoch sind wir fasziniert von TV-Serien wie „Mad Men“ und dem ungesunden, in jeder Hinsicht unaufgeräumten Lebensstil, der dort zelebriert wird. Woher rührt diese Sehnsucht nach dem unaufgeräumten Leben, und was sagt sie über uns und unsere Zeit aus? Katie Roiphe gilt als eine der scharfsinnigsten und zugleich kontroversesten jungen Feministinnen der USA. In ihrem neuen, von der Kritik gefeierten Essayband schreibt sie über Politik und Popkultur, über Scheidungen und Helikoptereltern, über Facebook und Susan Sontag. Ihre Beobachtungen sind genau, ihre Schlussfolgerungen provokant, häufig überraschend und immer brillant formuliert.

A Princeton graduate student takes on the intolerance of the modern women's movement and gives an unflinching view of sexual politics on campus today. 30,000 first printing. $30,000 ad/promo. Tour.

"Katie Roiphe, culture writer and author of The Morning After, shares a timely blend of memoir, feminist investigation, and exploration in famous female writers' lives, in a bold, essential discussion of how strong women experience their power"-- Provided by publisher

From one of our most perceptive and provocative voices comes a deeply researched account of the last days of Susan Sontag, Sigmund Freud, John Updike, Dylan Thomas, Maurice Sendak and James Salter - an arresting and wholly original meditation on mortality.

When Katie Roiphe arrived at Harvard in the fall of 1986, she found that the feminism she had been raised to believe in had been radically transformed. The women's movement, which had once signaled such strength and courage, now seemed lodged in a foundation of weakness and fear. At Harvard, and later as a graduate student at Princeton, Roiphe saw a thoroughly new phenomenon taking shape on campus: the emergence of a culture captivated by victimization, and of a new bedroom politics in the university, cloaked in outdated assumptions about the way men and women experience sex. Men were the silencers and women the silenced, and if anyone thought differently no one was saying so. Twenty-four-year-old Katie Roiphe is the first of her generation to speak out publicly against the intolerant turn the women's movement has taken, and in The Morning After she casts a critical eye on what she calls the mating rituals of a rape-sensitive community. From Take Back the Night marches (which Roiphe terms "march as therapy",and "rhapsodies of self-affirmation") to rape-crisis feminists and the growing campus concern with sexual harassment, Roiphe shows us a generation of women whose values are strikingly similar to those their mothers and grandmothers fought so hard to escape from - a generation yearning for regulation, fearful of its sexuality, and animated by a nostalgia for days of greater social control. At once a fierce excoriation of establishment feminism and a passionate call to our best instincts, The Morning After sounds a necessary alarm and entreats women of all ages to take stock of where they came from and where they want to go.

In Het uur van het violet en de dood kiest Katie Roiphe voor een onverwachte en bevrijdende benadering van een onderwerp waar niemand omheen kan. Ze gaat na hoe de laatste levensdagen waren van zes grote denkers, schrijvers en kunstenaars en hoe zij omgingen met de realiteit van de naderende dood, of, zoals T.S. Eliot het noemde: 'het avondlijk uur dat Huiswaarts gericht is en de zeeman thuisbrengt.' Roiphe baseert zich hierbij op haar eigen uitzonderlijke onderzoek en de contacten met familieleden, vrienden en verzorgers van haar personages. We maken kennis met Susan Sontag, die wanneer ze voor de derde keer de strijd tegen kanker aangaat, worstelt met haar engagement met het rationele denken. Roiphe neemt ons mee naar de kamer in het ziekenhuis waar de 76-jarige John Updike, nadat hem de slechtst mogelijke diagnose is meegedeeld, een gedicht begint te schrijven. Ze schept een levendig beeld van de twee weken durende, bijna suïcidaal overmatige inspanning die culmineerde in de totale instorting van Dylan Thomas in het Chelsea Hotel. Ze schetst voor ons een moedgevend portret van Sigmund Freud die, nadat hij het door de nazi's bezette Wenen is ontvlucht, in zijn Londense ballingschap het dwangmatige roken van sigaren voortzet waarvan hij weet dat het zijn aftakeling zal verhaasten. En ze toont ons dat Maurice Sendaks geliefde kinderboeken doordesemd zijn van het feit dat hij zijn leven lang geobsedeerd was door de dood, al was dat niet altijd evident. Het uur van het violet en de dood staat vol met intieme en verrassende onthullingen. In de laatste daden van al deze creatieve genieën worden we geconfronteerd met moed, passie, zelfbedrog, zinloos lijden en onovertroffen toewijding. Er zijn ook momenten van ongelooflijk diep inzicht en begrip, waarin de geest zelf zijn troost creëert. Zoals de auteur schrijft: 'Als het een bijna ondoenlijke opgave lijkt om het naderen van de dood te verwoorden, wie zou daar dan toch misschien het beste toe in staat zijn?' Door de laatste levensdagen van deze grote auteurs te beschrijven in indrukwekkende, niet-sentimentele termen helpt Katie Roiphe ons om de dood moedig onder ogen te zien en er minder bang voor te zijn.