Zdania, glosy, destylaty. Drugie szkice o przekładzie

Mehr zum Buch

Bo tu naprawdę chodzi o drobiazgi, które są tak zasadnicze i ważne, że trzeba je zebrać i zestawić. Autor ma nadzieję, że dzięki temu mogą się nawzajem oświetlać, choć czasem też zaciemniać i podważać. Wynika to z koncepcji przekładu, który jest materialistyczny, ale nie językoznawczy. To praktyczna praca, w której znajomość nie odgrywa kluczowej roli; dominuje raczej subiektywny smak. Książka rości sobie pretensje do naukowości, a tam, gdzie to możliwe, prezentuje niezbite fakty i sprawdzone dane. Uwagi mają charakter skromnych, ale uczonych dopisków do przekładowej roboty, stąd glosy i zdania dotyczące „największych jednostek gramatycznych języka”. W tłumaczeniu te jednostki rozgrywają niekończące się historie, decydując o losach literatury. Znajdzie się też coś dla miłośników literackich skandali; autor krytykuje niektóre dokonania, gani, ale i chwali, choć często w sposób kontrowersyjny. To prawdziwe szkice z krytyki przekładu, w których autor z miłością i zdziwieniem opowiada o literaturze, bo jedno bez drugiego nie może istnieć. Szkice są drugie, bo wcześniej, dekadę temu, były pierwsze; przyszłość trzecich jest niepewna.