Monografia przedstawia system filozofii Gottfrieda Wilhelma Leibniza z perspektywy pojęcia monady, kluczowego elementu jego metafizyki. Autor proponuje nowatorskie unaocznienie monady, uznawanej za trudną do zrozumienia, przez odniesienie do holenderskiego malarstwa XVII wieku, w tym dzieł Pietera Jenssensa i Jana Vermeera. Kluczowe intuicje koncepcji to: monada jako jednostkowe empiryczne ego oraz jej struktura odpowiadająca elementom wnętrz przedstawionych przez tych artystów. Praca zawiera realistyczną interpretację monadologicznej metafizyki, opartą na intencjonalności i kategorii parcia (appetitus), oraz ekscytującej naturze monadycznego podmiotu. Monadologia jest analizowana w kontekście metafizyki, epistemologii i onto-teologii, a także w odniesieniu do jej historycznej genezy i recepcji od Wolffa i Kanta po współczesne interpretacje. Autor bada wpływ myśli Leibniza w literaturze, dramacie, teatrze i filmie, ukazując jej aktualność w dzisiejszym świecie. Książka jest skierowana nie tylko do studentów filozofii, ale także do humanistów, oferując wgląd w arystokratyczną kulturę Leibniza. Podkreśla, że zjawisko samotności jest wpisane w naszą bytową strukturę, a Leibniz wskazuje na Dobro jako remedium na poczucie wyobcowania, co umożliwia transcendencję i intersubiektywną komunikację.
