Agnieszka Taborska Reihenfolge der Bücher

Lietajúce žirafy je fantastický príbeh od Agnieszky Taborskej, ktorý nám ponúka pohľad do sveta plného nečakaných udalostí a zázrakov. Hlavná postava, stará Apolónia sa vydá na dobrodružnú cestu vesmírom cez Mliečnu dráhu v dome, ktorý vzlieta počas víchrice. Taborska vytvára pútavý príbeh plný nečakaných zvratov a magických momentov. Kniha je doplnená krásnymi ilustráciami ilustrátorky Krystyny Lipky-Sztarbałło. Kniha je príbehom o cestovaní vesmírom, ale aj o súčasnej utečeneckej kríze; všetky ilustrácie sú vo farbách ukrajinskej vlajky: modrej a žltej. Hoci nejde o príbeh, ktorý priamo reaguje na vojnu, je to príbeh, ktorý má za cieľ dať nádeji a predstavivosti priestor pre rozvíjanie sa v ťažkých časoch. Kniha je dvojjazyčná – v slovenskom a ukrajinskom jazyku. Rozprávky Agnieszky Taborskej sa prihovárajú deťom i dospelým. Jej najnovšia knižka prináša príbeh o najzvláštnejších stvoreniach na svete, o starej Apolónii a jej „chlapčenských dobrodružstvách a magickej Mliečnej dráhe. Hlavná hrdinka nie je bosorka ani dobrotivá starenka štopkajúca ponožky, ale stelesnenie feministky v pokročilejšom veku. Koho nefascinuje nebo? Komu by sa nechcelo utiecť do vesmíru?

Touto knihou sa slovenským čitateľom po prvý raz predstavuje poľská spisovateľka, umenovedkyňa, literárna vedkyňa a prekladateľka z francúzštiny Agnieszka Taborska, jedna z najvýznamnejších svetových odborníčok na surrealizmus. Pôsobí ako pedagogička v USA na The Rhode Island School of Design, kde prednáša dejiny a teóriu umenia a dizajnu. Je tiež autorkou poviedok, reportáží, literárnych mystifikácií a kníh pre deti. O nevšedný vzhľad Príručky sa postaral nielen v poľskom originály, ale i v našej slovenskej mutácii v grafickou úpravou a ilustráciami renomovaný poľský grafický dizajnér Lech Majewski, ktorý pôsobí na Akadémii výtvarných umení vo Varšave a venuje sa predovšetkým plagátovej tvorbe a knižnému dizajnu. V roku 2015 získal Cenu Ladislava Sutnara za svoj prínos svetu umenia, mnohoročnú pedagogickú činnosť, rozsiahle dizajnérske dielo a za prínosnú teoretickú prácu, a na X. trienále plagátu v Trnave v roku 2018 získal ocenenie Master’s Eye Award. Knihu preložila Júlia Sherwood.

Chęć posiadania czytelników sprawia, że tłum zaczyna się lubić! Mówiąc poważnie, nie uważam, aby liczba czytelników była najważniejsza. Każdy pisarz ma do wyboru dwie drogi: albo pisać dla masowego czytelnika, starając się zaspokajać potrzeby rynku, albo pisać to, na co ma się ochotę, wierząc, że rozsiani po świecie ludzie o podobnej wrażliwości stworzą wystarczające grono odbiorców. Ten drugi wariant wymaga więcej czasu, zanim zyska się swojego czytelnika. Ja jednak wierzę w taką politykę archipelagów. – Mówił Roland Topor w wywiadzie przeprowadzonym przez Agnieszkę Taborską, w 1994 roku w Paryżu. My też w nią wierzymy, dlatego najnowsza Antologia twórczości legendarnego pisarza i skandalisty, autorstwa Agnieszki Taborskiej pisarki i przyjaciółki Artysty ukaże się pod tytułem „Archipelagi Rolanda Topora”. Szerokie studium postaci porozciągane pomiędzy wyspami absurdu, humoru, obżarstwa, lenistwa i piosenki, przyprawione szczyptą pikanterii ze strony autorki książki, miejmy nadzieję zadowoli gusta spragnionych czytelników.

Człowiek, który czeka. Pandemia na mansardzie – to dziennik i książka wspomnieniowa. To także książka o podróżach, życiu między Ameryką a Europą i o Warszawie. Agnieszka Taborska z rozbawieniem i czułością przygląda się rytuałom i drobnym cudom czasu odosobnienia. Izolacja paradoksalnie wiedzie nas w kosmopolityczną wędrówkę przez lektury i filmy, ukazując pandemie oczami Brama Stokera, Gabriela Garcíi Márqueza, José Saramago … Klasyczne powieści okazują się najlepszymi komentarzami do tego, co dziś nas spotyka.W styczniu, na dwa miesiące przed rozpoczęciem mojego sabbatical, G., która zwyczaje akademickie ma w małym palcu, poradziła mi, żebym niczego nie planowała. I tak wszystko potoczy się całkiem inaczej! Te twórcze urlopy mają bowiem tajemniczą właściwość: zawsze przynoszą naukowcom niespodzianki, przewracając ich życia do góry nogami. Jak zwykle, miała rację. Nie powiedziała tylko, że niespodzianki te będą dotyczyć całego globu.

Dzięki Agnieszce Taborskiej zrozumiałem, że wszyscy jesteśmy częścią mitycznej opowieści o Krakowie, silniejszej niż rzeczywistość i w pewnym sensie prawdziwszej niż nasze wrażenia. Zagarnia nas ona i trwa - powtarzana i wzmacniana przez kolejnych wędrowców, którzy potrafią rozmawiać z naszymi widmami.

Bretania w środku lasy, wokół morze tak się tam powiada.Jest tam na tyle pięknie, że prędzej czy później dopada człowieka melancholia. Może to ona właśnie pchnęła Gauguina dalej w świat? Może też czuł potrzebę odrobiny niedoskonałości, na której można by przez chwilę zawiesić oko? () Są tu: gotyckie katedry; kalwarie kamienne sceny opłakiwania pod krzyżem zajmujące sporą część placyków przed kościołami; klify, nad którymi unosi się wspomnienie rycerzy Okrągłego Stołu; dryfujące po zatoce żaglóweczki, w których dzieci uczą się nawigacji i które optymistycznie zwą się esprances. Są stojące przy źródełkach, obrosłe mchami i porostami kapliczki odstraszające celtyckie duchy miejsc. W otoczonej przez ocean krainie ujścia słodkiej wody sprzyjają cudom. Kąpiel w kamiennej sadzawce przy źródełku działa tak, jak zanurzenie się w napoju magicznym, do którego wpadł w dzieciństwie Obeliks: dodaje sił. Tak zaczyna się niedługa, lecz gęsta opowieść zapraszająca do podróży przez kilka tysiącleci: od celtyckich menhirów po Andr Bretona i teorię piękna konwulsyjnego.

Grce a un tat d'esprit particulier, la promenade urbaine tait pour les surralistes une activit irrelle. Fideles a la philosophie du dpaysement professe par Rimbaud, dans leur errance sans but, ils mettaient en pratique l'ide du voyage automatique, favorisant la transformation de la routine quotidienne en posie. Dans son poeme, Benjamin Pret ? en plaant Paris dans l'ocan Pacifique au cour d'une ronde de requins affams ? monta d'un cran la barre de l'onirisme topographique. L'errance dans les rues menait toujours a une rencontre inattendue, un change significatif de regards, confirmant chaque jour l'importance du hasard. Jacceptais de croire au hasard universel mais a Paris, plus que partout ailleurs, je croyais le voir plus aisment, presque le toucher du doigt, crivait Soupault. Notes podróżny do prowadzenia prywatnych zapisków, którego inspiracją stały się wędrówki tropem paryskiego surrealizmu. Spacer po mieście, dzięki odpowiedniemu stanowi ducha, był dla surrealistów czynnością irrealną. Błądząc bez celu, wcielali w życie ideę automatycznej wędrówki sprzyjającej przemianie codziennej rutyny w poezję. Przemianę tę uchwycili w prozie i fotografiach autorzy notesu. Strony numerowane, notes z indeksem ułatwiającym porządkowanie dokonanych wpisów.

Notes do prowadzenia prywatnych zapisków, ilustrowany zdjęciami Marcina Giżyckiego i tekstami Agnieszkiej Taborskiej Bretania ? w środku lasy, wokół morze ? tak się tam powiada.Jest tam na tyle pięknie, że prędzej czy później dopada człowieka melancholia. Może to ona właśnie pchnęła Gauguina dalej w świat? Może też czuł potrzebę odrobiny niedoskonałości, na której można by przez chwilę zawiesić oko? (?) Są tu: gotyckie katedry; kalwarie ? kamienne sceny opłakiwania pod krzyżem zajmujące sporą część placyków przed kościołami; klify, nad którymi unosi się wspomnienie rycerzy Okrągłego Stołu; dryfujące po zatoce żaglóweczki, w których dzieci uczą się nawigacji i które optymistycznie zwą się esprances. Są stojące przy źródełkach, obrosłe mchami i porostami kapliczki odstraszające celtyckie duchy miejsc. W otoczonej przez ocean krainie ujścia słodkiej wody sprzyjają cudom. Kąpiel w kamiennej sadzawce przy źródełku działa tak, jak zanurzenie się w napoju magicznym, do którego wpadł w dzieciństwie Obeliks: dodaje sił?. Tak zaczyna się niedługa, lecz gęsta opowieść zapraszająca do podróży przez kilka tysiącleci: od celtyckich menhirów po Andr Bretona i teorię piękna konwulsyjnego. Wersja francuskojęzyczna.