Wojciech Klimczyk Bücher

At first glance, no two experiences could be further apart than genocide and music. Yet real, live culture usually goes beyond rational divisions. It is now fairly commonly known that art is not absent from the sites of mass killings. Both victims and prosecutors engage in artistic activities in prisons and camps, as well as at other places where genocides take place. What is the music of genocide? Can the experience of ultimate terror be expressed in music? How does music reflect on genocide? How do we perceive music after genocide? What is music and what is silence in a world marked by mass killings? Is post-genocidal silence really possible or appropriate? The goal of the volume is to reveal and, maybe even to some extent, resolve the most profound dilemma that was expressed by Theodor W. Adorno when he asked «whether it is even permissible for someone who accidentally escaped and by all rights ought to have been murdered, to go on living after Auschwitz.» It is not for the sake of pure curiosity that the relation between music and genocide is examined. In a sense we are all survivors who accidentally escaped genocide. It might have happened to us. It may still happen.

Wirus mobilizacji to próba napisania oryginalnie pojmowanej historii tańca w nowożytnej Europie. Nie jest to historia dzieł choreograficznych, choć i one się w niej pojawiają. Nie jest to historia technik i stylów, choć i im oczywiście poświęcona jest część uwagi. Chodzi o to, by przyjrzeć się siłom, które powołują taniec do istnienia, odpowiedzieć w części na pytanie, dlaczego na danych etapach rozwoju kultury tańczono tak a nie inaczej. Jakie wartości były przy pomocy tańca realizowane, jaki model człowieczeństwa i społeczeństwa próbowano za jego pomocą realizować? Tańcząc, jednostki i społeczności budują konkretną kinetyczną tożsamość, dokonują wyboru pewnych wartości kosztem innych. Taniec, wytwarzając kinetyczną wspólnotę, jest w związku z tym narzędziem światopoglądowego sporu. Książka ukazuje te spory na przestrzeni dziejów, zgodnie z chronologią – od renesansowych dworów przez absolutystyczne pałace po mieszczańskie salony i rewolucyjny gabinety. Wszystko po to, by opowiedzieć o burzliwym kształtowaniu się tanecznej nowoczesności, a więc pokazać korzenie naszej wrażliwości tanecznej – zrozumieć choć w części, dlaczego dziś tańczymy w taki właśnie sposób.