Piotr Wierzbicki Bücher

Ausgerechnet Chopin, der für das Klavier die vielleicht gesanglichsten Melodien der gesamten Musikgeschichte erfand, schrieb relativ unbedeutende Lieder. Warum war das unvermeidlich? Und was ging schief in Chopins letzter großen Komposition, der Cellosonate? Wer war der bedeutendste Chopin-Interpret des zwanzigsten Jahrhunderts – und was hat der amerikanische Jazzpianist Thelonious Monk damit zu tun? Der polnische Essayist und Schriftsteller Piotr Wierzbicki entwirft ein dichtes, faszinierendes Porträt Chopins, das sich nicht mit biographischen Anekdoten aufhält, sondern den kühnen Versuch unternimmt, dem Geheimnis seiner Musik und ihrem rätselhaften Changieren zwischen herber Schroffheit und salonhaftem Charme auf die Spur zu kommen. Außerdem berichtet Wierzbicki von der hypnotischen Anziehungskraft des legendären Warschauer Chopin-Klavierwettbewerbs, den er seit 1955 verfolgt, von bekannten und weniger bekannten Teilnehmern, von tiefen Enttäuschungen, angenehmen Überraschungen und einer heiklen Frage, die er dem alten Artur Rubinstein stellte.

Pomysł serii wydawniczej zawierającej książki wydane w latach Polski Ludowej w obiegu pozacenzuralnym oceniam jako znakomity. Podziemny ruch wydawniczy był wielkim dziełem polskiej inteligencji: autor�w, wydawc�w, redaktor�w, drukarzy - i stanowi trwały wkład w polską kulturę. Nie tylko tamtych lat, ale także dzisiejszą - i zasługuje na trwałą pamięć. Tak pomyślana seria ma właśnie ją podtrzymywać, a wiedzę o tym niezwykle ważnym dokonaniu rozpowszechniać (...). Projekt serii obejmuje pozycje najwybitniejsze i najważniejsze.��������������������������������������������������������������������� Michał Głowiński

Strofy, które nie mają sobie równych. Pasjonująca publicystyka. Służba publiczna na polu obywatelskim i narodowym. Oddanie prawdzie. Wobec win własnych twardy głos sumienia. Morze faktów, spraw, także zagadek… Po Chopinie i Bachu bohaterem swojego najnowszego eseju Piotr Wierzbicki uczynił Adama Mickiewicza. Laureat Literackiej Nagrody Gdynia 2015 do twórcy Pana Tadeusza ma stosunek bardzo osobisty, przed laty o jego twórczości napisał prace magisterską, a potem już jako publicysta wielokrotnie posługiwał się Mickiewiczowską metaforą salonu warszawskiego (m.in. Traktat o gnidach). Powrót do Mickiewcza to próba współczesnego spojrzenia na życie i spuściznę wieszcza. I dostrzeżenia jego fenomenu w XXI wieku. Autor dotyka tylko paru obszarów newralgicznych (zabiera głos, gdy – jak pisze we wstępie – „zdaje mi się, że mam do powiedzenia coś nowego”). Nie stroni od ocen i mocnych słów, a część jego poglądów z pewnością wywoła burzę i to nie tylko wśród mickiewiczologów. Bo Mickiewicz to sprawa osobista każdego Polaka. Esejowi towarzyszy autorski wybór tekstów Mickiewicza (poezja, korespondencja, publicystyka etc.).

Mamy swe wiersze ulubione. I przyjdzie czasem taka chwila, że chciałoby się o którymś coś powiedzieć, swoją fascynację wyrazić, jakoś się z zachwytu wytłumaczyć. Ten zbiorek jest zapisem takich chwil. Piotr Wierzbicki

Czas się nie zatrzymał w Europie. Nie będzie lepiej. Jesteśmy wciąż wolni.Mamy wciąż jeszcze rezerwy. Jest ciągle jeszcze z czego ustępować.To się wszakże kiedyś skończy. Gdy oddziały żandarmeriiEuropejskich Sił Zbrojnych (na które bezmyślnie sięzgodzono) zaczną grasować w polskich miastach, gdy nasząpolicją i służbami specjalnymi pokieruje jegomość z Luksemburga na garnuszku niemieckiej dyplomacji, gdy unijny MinisterSpraw Zagranicznych zaprosi do Polski w ramach przyjacielskiejwymiany doświadczeń dywizję rosyjskich wojskpancernych, będzie za późno. I w procesie zagarniania przezKomisję Europejską kolejnych obszarów państwowości krajówczłonkowskich przybliża się nieuchronnie ów punkt graniczny,którego przekroczenie kładzie kres Polsce niepodległej. Nienależy przegapić tej chwili. Oznacza ona zarazem, że z miejscai to nieodwołalnie tracą sens i ważność wszelkie nasze poprzedniekalkulacje, rachuby oraz taktyczne i propagandowekombinacje. Znika pole do targów, gra z Unią Europejską jestskończona. Pozostanie już tylko z niej się wynieść, trzasnąćdrzwiami natychmiast i z rozmachem pomimo geopolitycznychprzeciwwskazań, choćby się waliło i paliło. I wtedy będziemożna znów wrócić do honoru.

Oto nowa, trzecia już – po traktacie „Zapis świata” i eseju „Boski umysł” – książka Piotra Wierzbickiego w nurcie jego pasji i prac metafizycznych, których obiektem jest Wszechświat pojęty jako wszystko, co istnieje, martwe konstelacje Kosmosu naprzeciw poznającej i pragnącej zrozumieć ludzkiej duszy

Książka Piotra Wierzbickiego, wielbiciela i wytrawnego znawcy muzyki, wprowadza w świat sztuki dźwięków zachodniej cywilizacji na przykładzie najsłynniejszych utworów. Ta komunikatywna opowieść o muzycznych przeżyciach przemówi do wrażliwości i wyobraźni zarówno najmniej wtajemniczonych, jak i koneserów.

W tej książce Piotr Wierzbicki prezentuje się jako felietonista i eseista.

Ciąg dalszy książeczki Lilianik, która ukazała się w roku 2015. Główny bohater, który był wtedy małym, rozwydrzonym potworkiem, teraz, starszy o parę lat, objawia się jako buntownik, chłopak hardy i pyskaty. Wali ludziom prawdę w oczy, nic nie może go powstrzymać. Ale ludzie nie lubią, jak mówi im się prawdę prosto w oczy. Naraził się już wszystkim, a wciąż ani myśli przyhamować. Gdy sprowadził do szkoły dwóch kolegów z Rezerwatu, w którym mieszkają krasnoludki, wybucha skandal. W historyjce aż roi się od scenek zdecydowanie śmiesznych, lecz jej finał nie mogło być inaczej jest smutny. Życie buntownikom nie wybacza.

Z różnych perspektyw opowiadano już historię Warszawy. Ale żeby podążać w niej za zapachem piwa tego jeszcze nie było! W książce Piotra Wierzbickiego to właśnie browarnictwo jest głównym bohaterem. Gdzie mieszkali, a gdzie poświęcali się swojemu rzemieślnictwu piwowarzy w najdawniejszych dziejach Warszawy? Jak uwarzyć piwo? Jak stolica wypadała w produkcji piwa na tle Mazowsza? Kto rozwinął przemysł browarniczy na wielką skalę? Które piwa królowały na warszawskich stołach? Odpowiedzi na te pytania znajdziemy w Podchmielonej historii Warszawy. Dowiemy się z niej również, co dziś zostało z piwowarskiej potęgi miasta. Piotr Wierzbicki warszawiak z dziada, choć może już nie z pradziada. W latach 80. i 90. działał na undergroundowej scenie muzycznej jako wydawca, organizator i dziennikarz. DJ radiowy, związany m.in. z legendarną Rozgłośnią Harcerską i Radiostacją, oraz imprezowy rezydent praskiego klubu Hydrozagadka. Od 2011 r. pracuje jako przewodnik warszawski. Założyciel facebookowego profilu Warszawa Na Wyrywki. Opracował około 50 warszawskich tras pieszych, rowerowych i wiślanych, które regularnie powtarza. Od kilku lat prowadzi varsavianistyczne wykłady w żoliborskim Kalinowym Sercu. Jako dziennikarz piszący o Warszawie udziela się na łamach Skarpy Warszawskiej.