Olga Drenda Bücher

To rzecz, jakiej świat nie widział, czyli esej w dialogu. Na temat, który dotyczy każdego, temat, którego istotę uchwycić najtrudniej. Książka dla osób, które chcą być kochane.Tak się zdarzyło, że Olga Drenda, autorka Duchologii polskiej, i Małgorzata Halber, autorka Najgorszego człowieka na świecie, zaczęły rozmawiać o miłości. Olga z analitycznym podejściem człowieka Rozumu, Małgosia z przekonaniem, że Rozum ma niewiele wspólnego z Emocjami.Obie pochodzą w jakimś stopniu z internetu, miejsca, w którym tylko ironia i poker face gwarantują, że nie staniesz się człowiekiem z mema. A najtrudniej jest rozmawiać na serio o tym, czego się boimy albo czego nam brakuje.Po drodze pojawili się różni pomocnicy, tacy jak Marcel Proust, Pieseł, filozofia, literatura i życie. Tak powstała książka, w której – być może – uda się wam, czytelnicy i czytelniczki, odnaleźć własne doświadczenia. A przede wszystkim uniknąć błędów, które popełniamy, bo każdy z nas chce być kochany.

Kiepscy jacy są – każdy widzi, ale nie do końca. Jako najdłużej emitowany polski serial komediowy, „Świat według Kiepskich” to fenomen trzech dekad, który stworzył kultowe postacie, odmienił język codzienny Polaków i wprowadził do telewizji motywy, o których wcześniej się nie myślało. Nie dajcie sobie wmówić, że serial jedynie piętnował wady społeczne i stereotypy dotyczące polskiej rodziny. Stawka jest o wiele wyższa, a my chcemy o nią zagrać. Przedstawiamy antologię tekstów poświęconych „Kiepskim”, w której udział biorą kulturo- i filmoznawcy, pisarze, publicyści oraz blogerzy, w tym Olga Drenda, Jacek Paśnik, Bartek Przybyszewski, Mateusz Witkowski, Michał Gliński, Mateusz Górniak, Aleksy Wójtowicz i Kamil Walczak. „Nikt nikomu nie tłumaczy” to wielogatunkowa opowieść o jednym z największych popkulturowych fenomenów. To hymn na cześć przypału i list miłosny do green screena, dowód na to, że o „Kiepskich” można rozmawiać bez nadęcia. Jak lepiej uhonorować ten emitowany przez ponad dwie dekady serial? Być może, ale nic takiego nie przychodzi nam do głowy.

Komu i z czego wolno się śmiać? Czy purnonsensowe happeningi Pomarańczowej Alternatywy miały swoją kontynuację w manifestacjach Strajku Kobiet? Kiedy żart jest zwykłym przegięciem, a kiedy wyrasta mu broda? I czy gdyby Christopher Hitchens spotkał Marię Czubaszek, to nadal uważałby, że kobiety nie są zabawne? Autorka Duchologii polskiej tym razem bierze na swój antropologiczny warsztat kwestię poczucia humoru. W oryginalnym i zabawnym eseju przygląda się różnym odsłonom i kontekstom dowcipu, ironii, abstrakcji i nonsensu od mowy ezopowej w czasach PRL-u, przez twórczość sceny kabaretowej, po język reklam z początku transformacji, stand-up, współczesne memy i cenzopapę. Drenda zastanawia się nad związkami humoru z polityką i nad tym, kiedy żart z władzy może stać się żartem dla władzy. Pokazuje też, że śmiech potrafi budować poczucie solidarności, a opary absurdu docenianego choćby przez Kierkegaarda mogą okazać się naprawdę lecznicze.