Pinkwart Maciej Bücher

• Luwr, czyli największe muzeum świata. • Dom Coco Chanel i Marcela Prousta. • Champs-Élysées: najbardziej znana ulica Paryża. • Droga do ostatniej winnicy Montmartre’u. Paryż to miasto-legenda, uznawane za stolicę sztuk pięknych i mody, tygiel kulturalny i mekkę literatów. Miasto setek zabytków, muzeów i wspaniałych rozwiązań architektonicznych, ale także romantycznych zaułków, wypielęgnowanych parków i ogrodów oraz eleganckich lokali. Niemal na każdym kroku obcuje się tu z historią – i to nie poprzez zwiedzanie szacownych ruin, a przez kontakt z miejscami znanymi z filmu, literatury, malarstwa, podręczników historii sztuki oraz z postaciami, które współtworzyły dzieje świata.

Wschód Księżyca nad portem Mandraki Pocztówkowe pejzaże Apolakki Złoty piasek i szafirowe morze Gdzie na Rodos jest najlepszy kafenion? Które wino z Embony jest lepsze, białe czy czerwone? O jakim miejscu marzą windsurferzy i kiteboarderzy? Gdzie leży zatoka Antony’ego Quinna? Przewodniki z nowej serii Pascal Lajt to: –nowoczesny układ –szybkie wyszukiwanie informacji –ulubione miejsca znanych osób –praktyczne porady mieszkańców –fachowe rekomendacje Pascala –pomysł na miasto w jeden dzień –optymalne trasy wycieczkowe –atrakcje dla dzieci –najlepsze knajpki –sprawdzona jakość Pascala w nowej odsłonie! Rodos, czyli nowe spojrzenie na greckie wyspy. Po wyjeździe z Pascalem pokochasz Morze Egejskie. Spacerując między ogrodami pełnymi oleandrów, hibiskusów i bugenwilli, można podziwiać pamiątki z czasów antycznych, średniowiecza i historii nowożytnej, znakomicie współgrające z normalnym, codziennym życiem mieszkańców i turystów. Gdzie indziej zdarza się mieć pod balkonem prywatnej willi fragment świątyni z IV w. p.n.e., a obok rozwieszone pranie i szczekającego psa. Profanacja? Nie, taka jest Grecja. Maciej Pinkwart, filolog, historyk, publicysta, dziennikarz radiowy i telewizyjny, dokumentalista, literat, pedagog

Cmentarz na Pęksowym Brzysku jest najstarszą i najciekawszą nekropolią Zakopanego. Przewodnik Macieja Pinkwarta ze zdjęciami Renaty Piżanowskiej prowadzi nas po cmentarzu oraz innych interesujących obiektach: Starym Kościele i kaplicy Gąsieniców. Zawiera plan cmentarza oraz indeks osób. Projekt graficzny Tadeusz Nuckowski.

Maciej Pinkwart, jeden z najlepszych znawców historii, geografii i kultury regionu dzieli się z turystami wiedzą o miejscowościach Podhala, Spisza i Orawy, zapraszając na wyprawę w miejsca doskonale znane, jak Zakopane czy Białka Tatrzańska, ale też w spokojne orawskie doliny. Przejrzysty układ przewodnika ułatwia zaplanowanie wycieczki, a bogactwo rzetelnych informacji pozwala zapoznać się z dziejami tych ziem i ich współczesnymi atrakcjami.

Tym, co od kilku stuleci przyciąga miliony turystów do Tatr i Podhala, jest niezwykła magia tego miejsca, na którą składają się piękne krajobrazy, dzika przyroda, interesujący folklor, a także zdrowe powietrze i czysta woda. Ale w tej naszej ogólnonarodowej pasji tatrzańskiej i podhalańskiej jest coś znacznie większego i mniej definiowalnego. Od początków XIX wieku Tatry są bowiem symbolem jednoczącym Polaków – najpierw mieszkańców różnych regionów kraju rozdartego przez zaborców, potem tych z różnych klas i warstw społecznych, wreszcie ludzi w różnym wieku, o odmiennej profesji i rozmaitym wykształceniu. Miłość do Tatr przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Są rodziny, które od kilkudziesięciu lat przyjeżdżają do tych samych gazdów, zaglądają w te same zakątki, zachwycają się tymi samymi chatami, nutami i strojami góralskimi. Jednak Zakopane i Podhale zmieniają się w wielkim tempie i dziś, spoglądając na stare fotografie, widzimy krainę, której już nie ma. Zmieniły się stroje, obyczaje, technika. To, co pozostało niezmienne, to pasja i miłość do Tatr.

Wycieczek i lotów do Paryża nie trzeba reklamować. To cel podróży oczywisty i jasny jak Król Słońce. Przewodnik, który Pod niebem Paryża poprowadzi i wskaże najciekawsze miejsca. Spróbujemy rozszyfrować kod Leonarda w Luwrze, ruszymy śladami Amelii, zobaczymy Notre Dame i Pola Elizejskie. Po długim dniu zwiedzania warto wspiąć się na wieżę Eiffla, posmakować lokalnej kuchni i przejść się nad Sekwanę. Może to dobry moment na spacer o północy w Paryżu?

Ja już na stałe poza Zakopanem nie mógłbym żyć pisał Szymanowski z zakopiańskiej willi Atma w 1932 r. Dziś, po latach, Zakopanemu trudno byłoby żyć bez wspomnień o Szymanowskim. Karol Szymanowski stał się nam jakby bliższy, a zarazem coraz lepiej odczuwamy jego wielkość. Przejawia się to także podczas koncertów, kie- dy to (jak zazwyczaj miało to miejsce w Atmie) dzieła patrona muzeum pojawiały się w programie obok innych kompozytorów z tej samej epoki i przyjmowane były przez słuchaczy żywiej i serdeczniej. Może sprawiał to genius loci samej Atmy, a może po prostu oswoiliśmy się i osłuchaliśmy z jego muzyką, lepiej ją rozumiemy i bardziej kochamy. Tę bliskość Szy- manowskiego szczególnie mocno czuje Zakopane, które doskonale wie, że obok Stanisława Ignacego Witkiewicza to właśnie dawny mieszkaniec Atmy jest głównym symbolem artystycznej przeszłości miasta pod Gie- wontem i wielkiej roli, jaką miejscowość ta odegrała w historii polskiej kultury. Bez muzyki Karola Szymanowskiego, bez prezentowanych tu pa- miątek po nim i bez legendy, jaka zdołała już otoczyć zarówno jego zako- piańskie lata, jak i pamięć, którą tu po sobie zostawił trudno już sobie Zakopane wyobrazić. I o tych zakopiańskich szlakach Szyma- nowskiego jest właśnie ta książka.

Wiele miast nie tylko w Polsce ma ulice, noszące imię Henryka Sienkiewicza. Ale tylko w Zakopanem Sienkiewicz koło swojej ulicy przez dwa lata mieszkał. Pisał swoje powieści w dziesiątkach miejscowości, ale w żadnej z nich nie poszukiwał źródeł do wykreowania języka bohaterów swojej powieści. Nigdzie tak jak w Zakopanem nie narzekał na pogodę, warunki, kuchnię, znajomych, widoki za oknem i nigdzie tak często nie zachwycał się pogodą, warunkami, kuchnią, znajomymi i widokami za oknem. Nigdzie nie przyjeżdżał tak często jak do Zakopanego, pokonując tak wielkie trudy i nigdzie tak często nie planował osiedlić się na stałe. I nigdzie tak często nie zarzekał się, że noga jego więcej tu nie postanie. Nigdzie poza Zakopanem nie napisał szkicu do najsłynniejszej swojej powieści specjalnie po to, żeby odczytać go dla pieniędzy, które słuchacze wpłacali na budowę nowego kościoła. I tylko do Zakopanego przywoził to co kochał i czym się chlubił: szwagierkę, dzieci, teściów, afrykańskie trofea myśliwskie, jamnika i małpę. I trzecią żonę. Tylko tutaj został uznany przez bywalców stolicy Tatr za symbol Zakopanego miejscowości, która łączy w sobie cechy pięknie położonej wsi góralskiej o leczniczym klimacie z walorami intelektualnej i kulturalnej stolicy Polski. Sienkiewicz ozdoba największych salonów europejskich, laureat literackiego Nobla, jeden z najpowszechniej znanych twórców swojej epoki którego co sezon można było spotkać na Krupówkach, w cukierni Warszawskiej czy na spacerach w tatrzańskich dolinkach. I żadne inne miasto tak mało o nim wie i tak rzadko przypomina sobie o tym, że największy polski pisarz przez ponad ćwierć wieku był prawie zakopiańczykiem. Książka Zakopane Henryka Sienkiewicza przypomina tę rolę autora Trylogii, pokazuje miejsca w których bywał i ludzi, z którymi się tu spotykał, komentuje okoliczności, w jakich powstawały jego największe dzieła, omawia zakopiańskie sprawy, w których brał udział. Sienkiewicz zakopiański to nie spiżowy pomnik na wysokim cokole, ale człowiek żywy, wesoły, dowcipny, czasem zgryźliwy, niekiedy arogancki, kochający ojciec i prawdziwy tyran rodzinny, a przede wszystkim mistrz organizacji pracy i podróży, literacki Holender-tułacz, który pod Giewontem potrafił łączyć ogień z wodą: intensywną pracę z wyluzowanym życiem towarzyskim, działalność polityczną i społeczną z próbami okiełznania żywiołowych uczuć osobistych, dystans wobec świata i głęboką znajomość ludzi i ich psychiki. Człowiek niezwykle naiwny w swoich kwestiach osobistych, ale zarazem świadomy ogromnej roli, jaką jego twórczość i on sam odgrywali w świecie, w którym o Polskę trzeba było dopiero walczyć. W Zakopanem uwielbiany, czytany, szanowany, oplotkowywany i zapomniany.