Ogonowska Agnieszka Bücher

Nie kupuj kota w worku. Wyrażenia i zwroty frazeologiczne z ćwiczeniami Nie kupuj kota w worku to pomoc dydaktyczna i terapeutyczna przeznaczona dla: dzieci w wieku szkolnym i przedszkolnym, dzieci starszych z trudnościami językowo-komunikacyjnymi (dysleksją, zaburzeniami ze spektrum autyzmu, afazją), dorosłych z afazją, osób w różnym wieku, uczących się języka polskiego jako obcego, dzieci, które się nudzą i chętnie spędzą kreatywnie czas. Proponowane ćwiczenia rozwijają umiejętność rozumienia i interpretacji frazeologizmów oraz świadomego ich użycia w codziennym życiu. Można je dowolnie wybierać w ten sposób, by ich stopień trudności był adekwatny do poziomu umiejętności dziecka/pacjenta. Dzięki zadaniom zawartym w książce czytelnik: pozna pojęcie metafory, rozwinie swoje umiejętności językowe, rozwinie percepcję wzrokową i małą motorykę, zdobędzie także umiejętność czytania ze zrozumieniem, miło spędzi czas, bawiąc się słowami i poznając bogaty w związki frazeologiczne język polski. Dobrą intelektualną zabawę gwarantuje różnorodność ćwiczeń: krzyżówki, zadania matematyczne, pytania, zakreślanie, pisanie, odnajdywanie elementów, wskazywanie różnic. Nie kupuj kota w worku to kalejdoskop słowno-rysunkowych rozrywek, powstały na kanwie polskich frazeologizmów. Prawdziwe językowe figle-migle dla małych i dużych adeptów poprawnej polszczyzny. Nie kupuj kota w worku. Wyrażenia i zwroty frazeologiczne z ćwiczeniami Jest to ciekawa propozycja dla rodziców i terapeutów poszukujących pomocy, która usprawni naukę języka polskiego, a także uzupełni terapię specjalistyczną. Dobór wyrażeń oraz zwrotów frazeologicznych z obecnością zwierząt jest trafny, wzbudza ciekawość, a różnorodność zaproponowanych zadań umożliwia zrozumienie metaforycznych sformułowań. Całość przedstawiona jest w lekkiej, przejrzystej, nienużącej podopiecznego formule, która pozwala mu zrozumieć i włączać do własnego zasobu językowego opracowane wyrażenia i zwroty. Bożena Senkowska (terapeuta, logopeda)

Celem tej książki jest m.in. ukazanie potencjału nowej transdyscypliny cyberpsychologii, która wykracza poza tradycyjne dyscypliny naukowe (głównie psychologię i media studies) oraz rozwija się równolegle do cyberkultury. We współczesnej cywilizacji medialnej (trzecia dekada XXI wieku) obserwujemy coraz silniejsze związki człowieka i technologii, także na poziomie systemowym czy organicznym. Technologie cyfrowe stają się częścią podstawowych systemów społecznych i instytucji: edukacji, zdrowia, kontaktów społecznych, wymiany handlowej, rodziny, grupy rówieśniczej etc. Powstają również hybrydy technologiczne, których organicznym komponentem jest ludzkie ciało lub umysł. Człowiek ulega usieciowieniu zarówno jako uczestnik procesów komunikacji społecznej zapośredniczonej przez sieć i cyfrowe interfejsy, jak i jako biologiczny element większych struktur biotechnologicznych obdarzony samoświadomością i intencjonalnością. Jako mieszkaniec tzw. inteligentnych domów, użytkownik inteligentnych urządzeń oraz samochodów, których deski rozdzielcze przypominają kokpity samolotów, w coraz większym stopniu oswaja się z technologiami, których obsługa bazuje na przyjaznych, intuicyjnych interfejsach. Technologiczny design imituje nierzadko atrybuty człowieka boty uczestniczą w konwersacji, roboty humanoidalne zaś są zaprogramowane nawet do ekspresji quasi-emocjonalnej. Problematyka ta stała się przedmiotem zainteresowań cyberpsychologii.

Zagadnienia związane z cyberpsychologią są przedmiotem zainteresowań naukowych Autorki od ponad 10 lat. Teksty zgromadzone w tym tomie to rezultat tych badań, konferencji naukowych i szkoleniowych oraz spotkań z praktykami, głównie nauczycielami, psychologami, pedagogami i terapeutami, którzy zajmują się użytkową stroną cyberkultury, czyli wykorzystaniem jej zasobów i narzędzi w projektowaniu konkretnych metod edukacyjnych, profilaktycznych i terapeutycznych i posługiwaniu się nimi. Celem tej książki jest m.in. ukazanie potencjału nowej transdyscypliny cyberpsychologii, która wykracza poza tradycyjne dyscypliny naukowe (głównie psychologię i media studies) oraz rozwija się równolegle do cyberkultury. We współczesnej cywilizacji medialnej (trzecia dekada XXI wieku) obserwujemy coraz silniejsze związki człowieka i technologii, także na poziomie systemowym czy organicznym. Technologie cyfrowe stają się częścią podstawowych systemów społecznych i instytucji: edukacji, zdrowia, kontaktów społecznych, wymiany handlowej, rodziny, grupy rówieśniczej etc. Powstają również hybrydy technologiczne, których organicznym komponentem jest ludzkie ciało lub umysł. Człowiek ulega usieciowieniu zarówno jako uczestnik procesów komunikacji społecznej zapośredniczonej przez sieć i cyfrowe interfejsy, jak i jako biologiczny element większych struktur biotechnologicznych obdarzony samoświadomością i intencjonalnością. Jako mieszkaniec tzw. inteligentnych domów, użytkownik inteligentnych urządzeń oraz samochodów, których deski rozdzielcze przypominają kokpity samolotów, w coraz większym stopniu oswaja się z technologiami, których obsługa bazuje na przyjaznych, intuicyjnych interfejsach. Technologiczny design imituje nierzadko atrybuty człowieka boty uczestniczą w konwersacji, roboty humanoidalne zaś są zaprogramowane nawet do ekspresji quasi-emocjonalnej. Problematyka ta stała się przedmiotem zainteresowań cyberpsychologii.

Autorki, legitymujące się już znaczącym dorobkiem dotykającym kwestii edukacji medialnej, w udany sposób dokonują – jak same piszą – „diagnozy medialnej” młodych dorosłych, choć w moim odczuciu udało się tutaj zrobić znacznie więcej. Mam bowiem wrażenie, że dokonały raczej diagnozy uśrednionej współczesnej mediasfery, w której nie tylko nie działają już intuicje „cyfrowych tubylców”, ale z której przemianami nie radzą sobie także starsze pokolenia. Dlatego ogromnym atutem tej publikacji jest fakt, że autorki w uporządkowany i niezwykle przejrzysty sposób zmapowały uwarunkowania współczesnych problemów z fake newsami, których nieskrępowany społeczny obieg zagraża demokracji, ale też po prostu bezpieczeństwu – wszak w dobie konfliktów hybrydowych przestrzeń informacyjna ma również duże znaczenie militarne (nie przypadkiem wśród odwołań pojawiają się więc dokumenty Komisji Europejskiej, ale i NATO). To nie tylko przygotowanie podbudowy pod dalsze diagnozy, lecz częściowo samodzielny, podparty bardzo rozbudowaną bibliografią przegląd przemian współczesnej mediasfery. Fragment recenzji prof. dr. hab. Mirosława Filiciaka Agnieszka Ogonowska, prof. dr hab. – absolwentka psychologii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i kulturoznawstwa na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ. Ukończyła również podyplomowe studia logopedyczne i neurologopedyczne na Uniwersytecie Pedagogicznym im. KEN w Krakowie. W 2015 roku uzyskała tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. Kierowniczka Katedry Mediów i Badań Kulturowych w Instytucie Filologii Polskiej na Wydziale Filologicznym UP. Dyrektorka Ośrodka Badań nad Mediami IFP UP oraz Zespołu Badań ds. Psychologii Mediów i Edukacji Medialnej. Współzałożycielka i pierwsza prezeska Polskiego Towarzystwa Edukacji Medialnej. Współpracowniczka Polskiego Komitetu ds. UNESCO. Ekspertka Komisji Europejskiej oraz NCBR. Redaktor naczelna „Studia de Cultura”. Agnieszka Walecka-Rynduch, dr hab. prof. UJ – absolwentka politologii i kulturoznawstwa na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ukończyła także Międzywydziałowe Studium Amerykanistyczne na tym samym wydziale. Zatrudniona na stanowisku profesora uczelni w Zakładzie Nowych Mediów, Instytut Dziennikarstwa Mediów i Komunikacji Społecznej, Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ. Członkini Polskiego Towarzystwa Komunikacji Społecznej, przewodnicząca sekcji Komunikowanie polityczne, członkini Komisji Rewizyjnej. Członkini i sekretarz Komisji Etyki Komunikacji PAU. Współpracuje z Ośrodkiem Badań nad Mediami. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół wpływu mediów na kluczowe obszary sfery publicznej.