Bogusław Kierc udowadnia, że płeć jest strumieniem, płochym i niestałym, a heroizm bycia poza płcią przypomina nietzscheański heroizm bycia poza dobrem i złem. Ten heroizm niestałości, erotyczności oraz mistycznego rozmodlenia w sobie i w Bogu domaga się swojego Heraklesa, tablic, Biblii i monumentalnego kulturowego zewu. Artysta, wyciszając swój awangardowy aparat, z pokorą przyjmuje klasyczną formę, łącząc dyscyplinę w mówieniu o transcendentnym z dionizyjską energią. Kierc ukazuje dionizyjską naturę w obliczu powiększającego lustra, co sprawia, że nic nie umyka jego uwadze. Potrafi podporządkować żywioł klasycznemu porządkowi, a klasycyzm dąży do dynamicznych, transgresyjnych, miłosno-religijnych celów. W jego świecie Amor staje się Heraklesem, a Herakles Amor, gdzie zwycięstwo podąża za wrażliwością, a wrażliwość za zwycięstwem. To zwycięstwo jest słodkie i upojne, pozbawione triumfalizmu i przesady.
