Sądzisz, że lepiej być lekarzem niż pacjentem? Po przeczytaniu tej książki przejdzie ci jak skalpelem odjął. Bo wszyscy jedziemy na tym samym wózku. Szpitalnym, z urwanym kółkiem i po nierównym linoleum. Ale jedno jest pewne gdy znajdziesz się razem z bohaterką między operacją a biurokracją, umrzeć możesz jedynie ze śmiechu.
Tytułowy „słuch metafizyczny” to władza poznawcza. Jego posiadacz wcale nie musi być obdarzony słuchem muzycznym ani pamięcią muzyczną. Może się nawet uważać za muzycznego ignoranta, lecz mimo to dostrzegać, że muzyka darowuje słuchaczowi krótki przebłysk zrozumienia sensu życia. W muzyce kryje się matematyka, mistyka, tęsknota za odnalezieniem przedustawnego porządku świata, ale i szaleństwo. Eseje Anny Chęćki prowadzą przez gąszcz muzycznych dreszczy, stawiając drogowskazy, które pomagają uporządkować własne emocje dzięki trwaniu w bezsłownej myśli muzycznej, a jednocześnie dowodzą, że niewyrażalne doświadczenie estetyczne można oblec w ściśle przylegającą do niego tkankę słów. Autorka polemizuje ze współczesnymi filozofami muzyki, poszukuje równowagi między tym, co w sztuce dźwięków drastyczne i gnostyczne, wsłuchuje się w poezję i prozę noszącą ślady metafizycznego nasłuchiwania (jak Podróż zimowa Stanisława Barańczaka czy Buddenbrookowie Tomasza Manna). Doprowadza do dialogu humanistyki z naukami przyrodniczymi, zastanawiając się nad anatomią muzycznej ekstazy i miłosnym dyskursem neuroprzekaźników. Oddaje także hołd wykonawcom muzyki klasycznej, zajmując się wirtuozerią jako transgresją cielesności, konkursową rywalizacją (Konkurs Chopinowski), a nawet zawodowymi chorobami muzyków. Diagnozuje kryzys pisania i mówienia o muzyce, oferując Czytelnikom lek na muzykognozę i na estetyczny strach przed lataniem.
Praca, którą oddaję Czytelnikom, powstała w 2004 roku jako dysertacja doktorska w Instytucie Muzykologii na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Książkę dedykuję Koleżankom i Kolegom z Zakładu Muzykologii Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk oraz Uczestniczkom i Uczestnikom Forum Badaczy i Entuzjastów Muzyki XIX wieku. Grzegorz Zieziula od Autora
WOLAŁBYŚ ZAMIESZKAĆ W KRAINIE, W KTÓREJ NIE CZUĆ BÓLU, CZY ZMIENIĆ SWOJE ZIEMSKIE ŻYCIE? Historia dziewczyny, która odmienia swoje schematyczne życie, dając pokierować nim przypadkowi. Tragiczny wypadek pomaga jej inaczej spojrzeć na otaczającą rzeczywistość. Spotkanie ze zmarłymi bliskimi wspiera ją w oderwaniu się od „zaprogramowanego” otoczenia. CZY OKAŻE ZAUFANIE NIEZNAJOMEMU? Pomoc przypadkowego chłopaka z osiedla doprowadza się do ich wspólnego wyjazdu do Indii. To właśnie tam główna bohaterka postanawia spełnić swoje marzenie i zostać uliczną skrzypaczką. WYMIANA LISTÓW ZE ZMARŁĄ Ostatnie życzenia umierającej babci znacznie wpłyną na decyzje dziewczyny. PORÓWNANIE LUDZI DO KWIATÓW PORÓWNANIE ŻYCIA DO ZAPISU NUTOWEGO Julia Klara Klepacka – czytelniczka, młoda pisarka, recenzentka, uczennica liceum. Ukończyła szkołę muzyczną. Pisaniem dłuższych utworów interesowała się od najmłodszych lat. „Rudowłosa skrzypaczka” jest jej debiutancką powieścią. Mieszka w Szczecinie.
Nie ulega wątpliwości, że to podręcznik dla studentów nauk o wychowaniu, ale jestem przekonana, że jego czytelnikami może być znacznie większa grupa osób: studenci innych kierunków studiów w akademiach wychowania fizycznego, w uniwersytetach medycznych (na przykład kierunku zdrowie publiczne) oraz w innych szkołach wyższych. Publikacja może zostać wykorzystana również w szkoleniu podyplomowym – zorganizowanym, a także podejmowanym indywidualnie – przez osoby z różnymi tytułami zawodowymi. prof. dr hab. Anna Jegier Uniwersytet Medyczny w Łodzi Rozbudowana wersja publikacji prezentuje wszystkie obszary treści związanych z pedagogiką sportu, której podstawy powinni poznać studenci kierunków wychowania fizycznego, rekreacji i turystyki czy pedagogiki. To dobrze przygotowany podręcznik, który może być pomocą dydaktyczną zarówno dla studentów, jak i wykładowców. dr hab. Danuta Umiastowska prof. Uniwersytetu Szczecińskiego
Jeśli lubisz od powieści z happy endem, to książka Łukasza Prochoty jest dla ciebie. Jeśli lubisz początkowo gubić się w tajemniczych zakamarkach akcji, by w końcu odnaleźć sens i odetchnąć z ulgą, że się wyjaśniło to, co pozornie było bez sensu – to masz w ręku właściwą historię. Autor „Damy w rękawiczkach” stworzył udziwniony świat, w którym swojskość przeplata się z obcością. Takiego świata nie ma, ale fikcja z powodzeniem wypełnia wszelkie luki rzeczywistości. Dlatego w polskim poniemieckim miasteczku śledzimy odważne poczynania głównej bohaterki Sophie i wraz z nią mijamy kościół św. Johna, w którym posługę pełnią księża Mung i Madie, idziemy ulicą Marmolade Street, spotykamy komisarza Moona, poznajemy wiele napotykanych przez nią osób o dziwnych i obco brzmiących imionach, a wśród nich jej najbliższą rodzinę, między innymi Hermione, Honorię, Mahdę, Bena, Lukasa. Ten ostatni jest zaginionym przed rokiem synem bohaterki, a ona, jakby na wzór komicznej pani Zosi z serialu „M jak miłość”, wyręcza miejscowego detektywa. Henryk Kalata
Tom wierszy Zygmunta Dekierta można porównać do spacerowania po czerwcowym ogrodzie w porze zmroku, kiedy tu i ówdzie pojawiają się świetliki. Nasza uwaga skupia się wtedy na nich, cała reszta pozostaje w cieniu. Podobnie i tutaj metafory są wyraziste, że nieomal dystansują wersy, pośród których świecą. Specyficzny język, pełen skrótów, niedopowiedzeń, podbarwiony, tajemniczy, czasem prowokująco oszczędny. Swoje refleksje zamyka Poeta w krótkiej formie. Nie tylko z zainteresowaniem, ale z prawdziwą czułością podpatruje przyrodę, wysnuwając z niej tak trudne do uchwycenia pajęcze nici. Przywołuje także zwykłą, domową codzienność, która staje się niezwykła dzięki błyskowi spojrzenia. Tom wierszy Zygmunta Dekierta, to zbiór poetyckich utworów, lirycznych, romantycznych, pełnych refleksji. Polecam miłośnikom poezji, miłośnikom słowa.
W latach 1914–1920 polscy pisarze walczyli w Legionach, w kampaniach Wielkiej Wojny, byli korespondentami wojennymi, pracownikami propagandy polskiego wojska. Jako świadkowie uwiecznili działania przygotowujące do życia w Polsce niepodległej. W Dwudziestoleciu międzywojennym swobodnie uprawiali swą twórczość, a po wybuchu II wojny światowej znów stanęli przed wyzwaniem utraty polskiej niepodległości.
Smutek, radość, zabawy, żarty, odrzucenie, samotność, przyjaźń, przygoda – amalgamat zdarzeń, z których złożona jest nie tylko nasza wyobraźnia, lecz także rzeczywistość. Wszystko to można opisać na sto sposobów. W tej wierszowanej opowieści, dla małych i nieco większych dzieci, które kryją się pod pozorem dorosłości, odnajdziemy swoje emocje, marzenia i fantazje.
Powieść uhonorowana Premio Tusquets Editores de Novela Młoda kobieta nie posiada się ze szczęścia, kiedy na teście ciążowym pojawiają się dwie niebieskie kreski. Razem z mężem rozpoczyna snucie planów, przystosowują mieszkanie, zastanawiają się nad imieniem, wyobrażają sobie życie we trójkę. Pewnego poranka w drodze do pracy zdarza się wypadek: kiedy kobieta idzie przez park, zostaje zaatakowana przez psy, zanim właścicielka zdąży je powstrzymać. W szpitalu badania potwierdzają, że zdarzenie nie wpłynęło na ciążę. Jednak doświadczony lekarz widzi na usg coś, co powinno zostać wykryte znacznie wcześniej. Niedoszła matka zostaje zmuszona do aborcji. Tak rozpoczyna się przejmująca, wręcz naturalistycznej kronika cierpienia… Po co upubliczniać sprawy osobiste? Ponieważ niektóre doświadczenia wykraczają poza pierwszą osobę. Chcę wierzyć, że to jest jedno z nich. Po co pokazywać to, co prywatne, ciało? Być może po to, żeby zredefiniować intymność. Koniec końców chodzi o inny sposób odkrywania, polegający na eksplorowaniu światów tradycyjnie wyciszonych. Przedstawienie pewnych rzeczywistości jest wywrotowe, skrajne. A zatem potencjalnie transformacyjne. (fragment książki) „Przytłaczający, traumatyczny koszmar opowiedziany ze spokojem, humorem i czułością”. Antonio Orejudo „Niepokojąca podróż, fizyczna i literacka, przez ludzkie ciało. Wyważona i wrażliwa powieść, która zachwyca od początku do końca”. Bárbara Blasco „Powieść, z której żaden czytelnik nie może wyjść bez szwanku. Okrutna kronika cierpienia, która potrafi rzucić światło i nadzieję na przyszłość”. Almudena Grandes