Czekalski Stanisław Bücher

Książka przynosi syntezę problematyki metodologicznej historii sztuki jako dyscypliny, która w XX wieku za jedno ze swoich naczelnych zadań obrała metodyczne i obiektywne wyjaśnianie obrazów. Od czasów wyodrębnienia nauk humanistycznych w metodologii W. Diltheya, historycy sztuki starali się umocnić jej pozycję wśród tych nauk, opierając się na rygorach obiektywizmu i empiryzmu, a także na ścisłości i poprawności, których wzorzec wyznaczały nauki przyrodnicze. Książka stawia pytania o to, jak interpretacja może zbliżyć się do modelu eksplanacyjnego i spełnić rolę historycznego wyjaśnienia dzieł malarstwa. Zastanawia się nad tym, jak umocować ją na faktach i logice wnioskowań oraz jaka metodyka badawcza może zapewnić prawidłowość wyjaśnień. Problematyka ta angażowała wielu uczonych, w tym E. Gombricha, który odegrał kluczową rolę jako rzecznik zwrotu ikonologii w stronę Popperowskiego dedukcjonizmu. Książka ukazuje związki między metodologicznie zorientowaną historią sztuki a różnymi koncepcjami metodologii ogólnej oraz filozofii nauki, a także z modelami wnioskowań stosowanymi przez książkowych detektywów.