Panasiuk Jolanta Reihenfolge der Bücher

Obszerna rozprawa nosi znamiona solidnej (w wielu fragmentach wręcz erudycyjnej) monografii, która podejmuje problematykę tekstologiczną (tekstu zaburzonego, kontekstu i metatekstu) z perspektywy afazjologicznej i neurologopedycznej w sposób holistyczny, łącząc umiejętnie dane dotyczące teorii i praktyki logopedycznej. Tym samym nawiązuje do wcześniejszych znakomitych artykułów, rozpraw i opracowań Autorki. Wiele wątków a aspektów Jolanta Panasiuk rozwija w sposób nowatorski, kreatywny, wskazujący na najnowsze europejskie i światowe tendencje w interpretacji faktów i zjawisk afazjologicznych (w duchu socjologii i psychologii humanistycznej).

Obszerna rozprawa nosi znamiona solidnej (w wielu fragmentach wręcz erudycyjnej) monografii, która podejmuje problematykę tekstologiczną (tekstu zaburzonego, kontekstu i metatekstu) z perspektywy afazjologicznej i neurologopedycznej w sposób holistyczny, łącząc umiejętnie dane dotyczące teorii i praktyki logopedycznej. Tym samym nawiązuje do wcześniejszych znakomitych artykułów, rozpraw i opracowań Autorki. Wiele wątków a aspektów Jolanta Panasiuk rozwija w sposób nowatorski, kreatywny, wskazujący na najnowsze europejskie i światowe tendencje w interpretacji faktów i zjawisk afazjologicznych (w duchu socjologii i psychologii humanistycznej).

Monografia Jolanty Panasiuk wyróżnia się bogatym materiałem badawczym oraz nowoczesnym podejściem do opisu zaburzeń mowy u osób po uszkodzeniach lewej półkuli mózgu. Autorka przekracza tradycyjne ramy lingwistycznej analizy afazji, koncentrując się na człowieku z poważnym defektem mowy. Należy do pionierów badań zainicjowanych przez Olivera Sacksa w 1979 r. oraz Aleksandra R. Łurię w latach 70. XX wieku, skupiając się na pacjentach neurologicznych. Panasiuk analizuje afazję dynamicznie, w kontekście rozwojowym, co pozwala jej dostrzegać, jak osoby z uszkodzeniami mózgu radzą sobie w codziennych sytuacjach i pokonują trudności w komunikacji. Opisuje również problemy związane z postrzeganiem i oceną własnej sytuacji przez chorych, wskazując na braki w rozumieniu emocji i kontroli zachowań. Autorka zauważa, że stan funkcjonalny badanych nie jest trwały i może być modyfikowany przez różne czynniki, co skłoniło ją do prowadzenia badań w różnych odstępach czasowych. Takie podejście uwzględnia postępy w neurofizjologii i psychofarmakologii, które dokumentują plastyczność ośrodkowego układu nerwowego oraz mechanizmy adaptacyjne, istotne dla skuteczności rehabilitacji.