Książka ta nie jest typową monografią o teorii Lacana ani nie powiela dotychczasowych komentarzy dotyczących jej recepcji. To opowieść o tym, jak Lacan czytał, oraz próba jego lektury przy użyciu jego własnych metod. Autorka, zamiast filozoficznego podejścia, proponuje perspektywę literaturoznawstwa, koncentrując się na literaturoznawczej wypowiedzi jako symptomie. Przemiany psychoanalizy są tu połączone z ideowymi systemami humanistyki minionego stulecia. Anna Turczyn jest wyrazistym podmiotem, który prowadzi czytelnika przez swoją złożoną relację z Lacanem, unikając bezosobowego języka. W recenzji prof. dr hab. Agaty Bielik-Robson podkreślono, że Turczyn nie kryje się za żargonem, a w recenzji prof. dr. hab. Ryszarda Koziołka zauważono, że jej praca ukazuje, jak Lacan może pomóc literaturoznawcy przezwyciężyć konflikt między komunikacyjnym a podmiotowym modelem lektury. Turczyn, literaturoznawczyni z Uniwersytetu Jagiellońskiego, specjalizuje się w teorii i historii psychoanalizy, szczególnie w dorobku Lacana. Wykorzystuje jego strategie do metakrytycznej analizy dyskursów literaturoznawczych, publikując w tomach zbiorowych i czasopismach. Jest także tłumaczką i współpracowniczką Krakowskiego Koła Psychoanalizy Nowej Szkoły Lacanowskiej.
