Wojna między Irakiem a Iranem była jednym z najdłuższych konfliktów zbrojnych, który miał miejsce po 1945 roku. Wbrew planom Bagdadu zamiast szybkiego blitzkriegu Irak uwikłał się w krwawy, długotrwały konflikt, w którym, jak oceniano, jego adwersarz miał znacznie większe szanse na zwycięstwo.... číst celé
Wojna między Chile a Peru i Boliwią, zwana też często wojną o saletrę lub wojną o Pacyfik, była drugim co do wielkości, po wojnie paragwajskiej, konfliktem zbrojnym, jaki miał miejsce w drugiej połowie XIX wieku w Ameryce Południowej. Jego skutki chociażby utrata wybrzeża morskiego przez Boliwię odczuwalne są po dziś dzień. Konflikt ten został w literaturze polskiej niemal całkowicie pominięty. Rodzimi autorzy, jeśli już o nim pisali, koncentrowali się na ogół na działaniach morskich (np. Panowie P. Olender czy też J. Gozdawa-Gołębiowski). Działania lądowe były natomiast przedstawione w ogromnym skrócie. Autor niniejszej pracy postarał się przedstawić Czytelnikowi całkowity przebieg tej wojny. Tak więc, obok opisu działań flot państw walczących mających niewątpliwie ogromne znaczenie, znajdzie tu Czytelnik obszerny opis sił zbrojnych stron, jak i przebiegu działań na lądzie. Zasadnicza część pracy obejmuje okres wojny regularnej trwającej w latach 18791881, od zajęcia Antofagasty do zdobycia przez Chilijczyków stolicy Peru. W ostatnim rozdziale Autor przedstawił zarys działań wojennych mających miejsce na terytorium Peru od upadku Limy do podpisania traktatu w Ancón w 1883 roku. Próbując przybliżyć polskiemu Czytelnikowi ten bądź co bądź egzotyczny temat, Autor napotkał szereg problemów, z którymi usiłował sobie poradzić. Z jakim skutkiem? Ocenę pozostawiam Wam, szanowni Czytelnicy.
Wojna iracko-irańska była jednym z najdłuższych konfliktów zbrojnych, jakie miały miejsce w XX wieku. Rozpoczęła się jesienią 1980, a zakończyła latem 1988 roku, trwała więc bez mała osiem lat. Pomimo tego jej przebieg jest w zasadzie nieznany czytelnikom w naszym kraju. Oczywiście także w Polsce... číst celé
I. Zarys konfliktów zbrojnych w Ameryce Południowej I. Wojna między Brazylią a Zjednoczonymi Prowincjami La Plata (18251828) II. Wojna między Peru a Wielką Kolumbią (3 czerwca 1828 28 lutego 1829) III. Wojna między Konfederacją a Chile i Zjednoczonymi Prowincjami La Plata (18371839) IV. Inwazja Peru na Boliwię (18411842) V. Wojna w Banda Oriental i interwencja Cesarstwa Brazylii (18631864) VI. Wojna Boliwii z Brazylią o Acra (18991903) VII. Starcie boliwijsko-peruwiańskie pod Manuripi (wrzesień 1910 roku) VIII. Walki kolumbijsko-peruwiańskie o La Pedrera/Puerto Cordoba (1012 lipca 1911 roku) IX. Wojna Peru z Kolumbią o Leticię (19321934) X. Wojna Peru z Ekwadorem o Zarumillę (5 czerwca 1941 29 stycznia 1942 roku) II. Zarys konfliktów zbrojnych w Ameryce Środkowej I. Wojna Salwadoru i Hondurasu z Gwatemalą (29 stycznia 26 lutego 1851 roku) II. Wojna z filibusterami w Nikaragui (1 marca 1856 1 maja 1857 roku) III. Wojna Gwatemali z Salwadorem (4 lutego 26 października 1863 roku) IV. Wojna między Hondurasem a Salwadorem (5 marca 15 kwietnia 1871 roku) V. Wojna Gwatemali z Salwadorem (10 marca 8 maja 1876 roku) VI. Wojna gwatemalska (28 lutego 15 kwietnia 1885 roku) VII. Wojna Salwadoru z Gwatemalą (27 maja 17 lipca 1906 roku) VIII. Wojna między Nikaraguą a Hondurasem i Salwadorem (127 marca 1907 roku) IX. Wojna między Panamą a Kostaryką o Coto (21 lutego 23 sierpnia 1921 roku) X. Wojna między Salwadorem a Hondurasem (1428 lipca 1969 roku)
Rok 1960 nazywany rokiem Afryki przyniósł niepodległość wielu europejskim koloniom leżącym na tym kontynencie. Nowo powstałe kraje stanęły wobliczu wielu problemów, ajednym znich były liczne konflikty graniczne. Warto przy tym przypomnieć, że większość państw afrykańskich odziedziczyła swoje terytoria po dawnych europejskich koloniach. Przy wyznaczaniu ich granic nie liczono się zzamieszkującą tam ludnością, co stało się jedną zprzyczyn późniejszych sporów terytorialnych (np. konfliktu etiopsko-somalijskiego), czy też dążeń separatystycznych prowadzących do wojen domowych (np. konfliktu etiopsko- erytrejskiego). Wpaństwach afrykańskich nie udało się na ogół zaprowadzić, atym bardziej utrzymać na dłużej, systemu rządów demokratycznych tak powszechnego wich dawnych metropoliach. Przeważnie wwyników zamachów stanu władzę dyktatorską obejmowali wnich wojskowi, którzy usiłowali siłą rozwiązywać wszelkie problemy wewnętrzne (Etiopia, Uganda, Czad), lub dążyli do utworzenia ze swojego państwa mocarstwa regionalnego (Libia, Etiopia, Uganda). Zdarzało się też, że pretendentów do przejęcia władzy było wielu, akraj rozdzierany był wieloletnią wojną domową, wktórej często uczestniczyły państwa ościenne (Czad, Uganda)...