Andrzej Wajda Bücher

Korczak 1 Der Glaube an den Humanismus 2 Die Uniform des verratenen Soldaten 3 Die Kinder müssen beschützt werden 4 Betteln für die Kinder 5 Alltag im Ghetto 6 Die Kinder leiden am meisten 7 Zu sterben ist ganz leicht, zu leben dagegen furchtbar schwer 8 Der sanfte Tod und die brutale Realität 9 ... versuchen zu leben, komme was wolle 10 Die Tragödie mit Würde bis zum Ende ausleben 11 Deportation Kapiteleinteilung Gezeichnet: A. Wajda 1 Die Kunstakademie in Krakau 2 Symbolik in der Kunst und im Film 3 Der Tod und das Leben 4 Die Alltäglichkeit im Ausnahmezustand am Beispiel Pilatus und Andere 5 Inspiration durch Kunst und Theater 6 Hohn und Ironie

This book tells the story of the film 'Katyń', the latest work by Andrzej Wajda, one of the world?s most ambitious filmmakers. 'Katyń' received a 2008 Academy Award nomination in the category of Foreign Language Film. This film is the first account of the long-suppressed Katyń massacre of 1940, in which more than fourteen thousand Polish prisoners-of-war, were murdered by the NKVD, the Soviet secret police. Commentary by Andrzej Wajda and his film crew is accompanied by stills from throughout the film. The chronology of the Katyń crime and the lies surrounding it as well as the numerous historical photographs from Andrzej Wajda?s personal archive are valuable resources regarding this event. This book is especially compelling in its presentation of the objects that were discovered during the exhumations of the Polish officers.

„Oboje z żoną jesteśmy pod wielkim wrażeniem „Wesela”. Mam podziw dla Pana, dla operatora, dla cudownej Mai Komorowskiej, dla gorzkiego Łapickiego [...]. Największy podziw dla Wyspiańskiego i dla nieszczęsnej naszej ojczyzny, dla której aktualność „Wesela” nie zmienia się!” Jarosław Iwaszkiewicz „Wziąłem się do czytania „Panien z Wilka”. Bardzo to miłe zajęcie, kiedy marzy się o filmie, nie myśląc jeszcze o tym, że wszystkie te wspaniałe obrazy, ulotne uczucia będą musiały ubrać się w realne kształty aktorów, krajobrazu, przedmiotów. Tak, materializacja uczuć to mój zawód, ale marzyć mogę, zwłaszcza tak daleko i pod tym błękitnym niebem, zupełnie bezinteresownie. Umarzyłem więc sobie piękny film.” Andrzej Wajda „Piszę książkę „Podróż do Italii” [...] oglądałem Michała Anioła i czytałem Agathę Christie. Z filmów widziałem tylko „Emmanuelle”, ale już nie mogę tych babskich cycków... Kiedy już nastąpi reakcja sukni pod szyję?” Jarosław Iwaszkiewicz „Listy Jarosława Iwaszkiewicza i Andrzeja Wajdy — od czasu filmowej adaptacji „Brzeziny” do „Panien z Wilka” i planów teatralnej realizacji „Nocy czerwcowej” — są prawdziwą niespodzianką. Jest to rozmowa dwóch bliskich sobie artystów — niespożytych, poszukujących, żyjących w biegu. Urocza książka o dużym ciężarze właściwym.” Tadeusz Sobolewski

Postać Andrzeja Wajdy, niekwestionowanego autorytetu polskiego kina, przybliża dziennikarz prasowy i telewizyjny Tadeusz Sobolewski. W szkicu na temat twórczości wielkiego reżysera ten znany krytyk filmowy omawia dzieła przełomowe dla naszej kinematografii i wspomina atmosferę intelektualną i polityczną czasu, kiedy w kraju nad Wisłą powstawało nowoczesne kino. W centrum fermentu tamtych lat znalazły się filmy „Pokolenie”, „Kanał” i „Popiół i diament”. Motywy w nich obecne – tragicznej śmierci, oszustwa historii i sztuki – powracają w kolejnych obrazach Wajdy. Przykładem są losy murarza Birkuta ukazane w „Człowieku z marmuru” – wizjonerskim portrecie założonego kilka lat później niezależnego związku zawodowego 'Solidarność'.

Wersja węgierska Szymon An-ski, właściwie Szlojme Zajnwel Papoport (ur. w 1863 r. w Cześnikach, zm. w 1920 w Otwocku) - żydowski pisarz, publicysta badacz folkloru, pisał po rosyjsku i w jidysz. Pochodził z biednej rodziny żydowskiej; matka prowadziła gospodę, ojciec był posłańcem. W młodości uczył się kowalstwa i oprawy książek. Czytywał pisma haskalowe i był pod wpływem socjalistycznego ruchu narodników, zainteresował się etnografią. W latach 1881-1891 wędrował po miastach i miasteczkach Imperium Rosyjskiego nauczając i pracując fizycznie. Pisał w tym czasie teksty dokumentalne i wysyłał je do rosyjskich gazet, najczęściej jednak były odrzucane. W 1891 przybył do Petersburga gdzie poznał redaktorów pisma Ruskoje Bogatstwo'', z którym rozpoczął współpracę pod pseudonimem S. A. An-ski. W tym samym roku wyjechał do Europy Zachodniej przez Berlin do Paryża, gdzie był świadkiem procesu Dreyfusa. W latach 1912-1914 prowadził badania etnograficzne w żydowskich miasteczkach na Wołyniu i Podolu, przeprowadzał wywiady z miejscową ludnością, nagrywał piosenki ludowe, robił dokumentację fotograficzną. W trakcie I wojny światowej był zaangażowany w pomoc jej ofiarom, głównie ludności żydowskiej poszkodowanej w wyniku pogromów na trenie Galicji. Jego najsłynniejszym dziełem jest legenda dramatyczna Dybuk (na pograniczu dwóch światów), której polska prapremiera odbyła się miesiąc po jego śmierci w Teatrze Elizeum w Warszawie.

Głośna już książka, której ukazanie zbiegło się w czasie z otrzymaniem przez reżysera Oskara za całokształt twórczości. Dlaczego Andrzej Wajda został reżyserem, jaki wpływ na jego karierę mogła mieć pogoda? Z jakiej przyczyny doszło do rozwiązania „tajemniczego X”? Na czym polegał fenomen Zbyszka Cybulskiego? Wszystko o kulisach polskiego kina, reżyserskim fachu.

Z wielkim wzruszeniem przyjęłam decyzję o wydaniu notatek Andrzeja Wajdy - mego męża. Dziękuję najgoręcej wydawcy - panu Andrzejowi Nowakowskiemu. Dziękuję z całego serca profesorowi Tadeuszowi Lubelskiemu za przygotowanie do druku zapisków prowadzonych od roku 1942 do 2016 - roku odejścia Andrzeja. Dziękuję bardzo serdecznie pani Agnieszce Morstin za jej oddanie tej pracy. Jestem pewna, że te notatki będą - dla przyjaciół i ludzi zainteresowanych jego życiem i pracą - bardzo ciekawe. Dla mnie będą często niespodzianką - bo wiedziałam oczywiście, że stale ma przy sobie notes i pisze lub rysuje - ale nigdy tych notesów nie czytałam. To były jego notatki. Dziękuję raz jeszcze. Wdzięczna Krystyna Zachwatowicz-Wajda Andrzej Wajda (6.03.1926-9.10.2016) zaczął swoje codzienne notatki w kalendarzyku na rok 1942. Po kilkuletniej przerwie regularne zapisy w notesach prowadził od września 1948 roku, coraz częściej uzupełniając je rysunkami, i czynił to niemal do samej śmierci. Prawie siedemdziesiąt lat systematycznej diarystyki - dokonanie bezprecedensowe! Początkowo te odręczne notatki służyły mu głównie do roboczego zapisywania bieżących pomysłów, stopniowo zaczął je traktować jako pozostawianie świadectwa, aż stały się nieodzownym nawykiem. Wajda nie ćwiczył się w pisaniu, lecz pisał tak, jak żył - pracując nad sobą, by móc być twórcą. W toku lektury tych czterech tomów poznajemy go innego niż wtedy, gdy byliśmy jego widzami. Otrzymujemy zaproszenie na poligon ćwiczebny ich Autora, gdzie odbywa on nieustanne manewry i projektuje kolejne strategie twórcze, planuje wypowiedzi, ale też rejestruje wszystko, co go spotyka, od rozmów z ludźmi, przez obejrzane wystawy i przeczytane lektury, po sny z ostatniej nocy. Czytając wpisy z kolejnych dekad, obserwujemy, jak z wchodzącego w życie pod ciśnieniem perswazji ideologicznej młodzieńca Wajda przeradza się w autora filmowego, by stać się jednym z najważniejszych artystów swojej epoki. Przepisali, opracowali, przypisami i indeksem opatrzyli Tadeusz Lubelski i Agnieszka Morstin.