Temat snu w polskiej sztuce nagrobnej został wprowadzony przez Berrecciego w pomniku dziecięcym z 1525 roku, co zainicjowało praktykę upamiętniania przedwcześnie zmarłych przez innych rodziców. Podobne motywy pojawiają się także w wizerunkach dorosłych, takich jak Zygmunt Stary, co przyczyniło się do długotrwałego zainteresowania kompozycjami w stylu sansovinowskim. Liczba tych figur wyróżnia nowożytną sztukę sepulkralną Rzeczypospolitej na tle Europy. Autor analizuje twórczość artysty, opierając się na systematycznych badaniach rzeźb oraz dotąd niepublikowanych źródłach wizualnych i pisanych. Wydobywa oryginalność i klasę artystyczną posągów, które wcześniej były niedoceniane, oraz weryfikuje tezy o neoplatońskim charakterze postaci. Dowodzi, że zgodnie z nauką Kościoła, dzieła te wyrażają nadzieję na zmartwychwstanie. Sukces artysty potwierdza przegląd ponad stu przykładów z różnych regionów, gdzie twórcy nawiązywali do Berrecciego. Marcin Fabiański, profesor historii sztuki nowożytnej na Uniwersytecie Jagiellońskim, specjalizuje się w renesansowej sztuce włoskiej i kulturze Krakowa, a jego dorobek obejmuje liczne publikacje naukowe oraz książki poświęcone sztuce renesansowej.
