Nauka w epoce postprawdy.

Mehr zum Buch

Celem nowej koncepcji prawdy jest sformatowanie odbiorcy, który ma otrzymać wyselekcjonowane matryce myślowe, a jednocześnie być impregnowany na odmienne treści. Powstaje kontrola narracji, której mogłoby pozazdrościć każde totalitarne państwo, ponieważ kontrolujący staje się abstrakcyjny. Zainteresowanie sferą „jak było/jest” jest odrzucane na rzecz „jak być powinno”, co prowadzi do nieuświadamianej autocenzury. W miejsce cenzury narzucanej, która pozostawia ślad ontologiczny, pojawia się cenzura idealna. Odbiorca domaga się przekazu dopasowanego do swojej optyki, co daje mu poczucie wolności. Historia, w obu znaczeniach, nie obroni się sama; brak reakcji tylko ośmiela do działań, które mogą prowadzić do degeneracji historiografii. Jeśli milczymy wobec deprecjacji naszego fachu, wszyscy poniesiemy konsekwencje „demokratyzacji wiedzy”, co skutkuje odrzuceniem metod naukowych na rzecz magii i partykularyzmu. Te procesy wpisują się w widoczne zmiany cywilizacyjne. Historia jako nauka przestanie istnieć, ustępując miejsca trywialnej popkulturze, determinowanej czynnikami pozanaukowymi i wolą przypadkowych mecenasów, co wykorzystają postacie przypominające radzieckich historyków-propagandystów.