Dziedzictwo europejskie i przyszłość Europy

Mehr zum Buch

Pojęcie „dziedzictwo europejskie” zyskało popularność dzięki instytucjom Unii Europejskiej. W 2002 roku Komisja Europejska ustanowiła Nagrodę Dziedzictwa Kulturowego, przyznawaną przez Europa Nostra, wyróżniającą około trzydziestu inicjatyw rocznie w obszarze ochrony i adaptacji dziedzictwa kulturowego. Choć termin „dziedzictwo europejskie” nie został bezpośrednio użyty, odnosi się on do kulturowego dziedzictwa Europy. W 2005 roku, z inicjatywy Francji, sześć krajów UE wprowadziło znak „Dziedzictwo europejskie”, który po raz pierwszy przyznano 19 marca 2007 roku, z okazji pięćdziesiątej rocznicy Traktatu rzymskiego. Cztery lata później oznaczono sześćdziesiąt osiem obiektów w dziewiętnastu krajach. W 2013 roku Komisja Europejska sama zaczęła przyznawać ten znak, jednak jej kryteria były bardziej restrykcyjne, co skutkowało jedynie dwudziestoma dziewięcioma oznaczonymi obiektami. Termin „dziedzictwo europejskie” stał się częścią słownictwa UE, a jego uznanie miało miejsce około pięćdziesięciu lat po przyjęciu „Konwencji o ochronie dóbr kultury w razie konfliktu zbrojnego” oraz Europejskiej Konwencji Kulturalnej. Artykuł 5 tej ostatniej podkreśla znaczenie europejskiego dziedzictwa kulturowego i zobowiązuje państwa do jego ochrony. Tekst ten ukazał się pierwotnie w angielskim przekładzie jako przedmowa do publikacji dotyczącej dziedzictwa kulturowego w UE.