Między próżnią a metafizyką czyli histerie starożytnych Greków

Mehr zum Buch

Wielu, wiedząc o moim podejściu do starożytnych filozofów, ostrzegało mnie, bym nie tykał najświętszej świętości, czyli Arystotelesa. Oczywiście, nie posłucham, bo czy pijacy słuchają swoich żon? Zacznijmy od dziedzictwa po Platonie. Jego najzdolniejszy uczeń, Arystoteles, nie objął akademii, a Speuzyp, siostrzeniec Platona. Diogenes Laertios tłumaczy, że różnice w systemach filozoficznych były zbyt duże, by powierzyć akademię Stagirycie. Lepiej, by kierował nią Speuzyp, który miał poglądy zbliżone do Platona. To, że był emocjonalnie rozchwiany, wprowadził opłaty za studia i utopił psa w studni, nie miało znaczenia. Liczyły się jego zgodności z filozofią Platona. Można jednak interpretować tę sytuację inaczej. Silne, antymacedońskie stronnictwo w Atenach obawiało się, że oddanie akademii Arystotelesowi zwiększy wpływy macedońskie w mieście i całej Helladzie. Dlatego na czoło akademii postawiono lokalnego człowieka powiązanego z demokratami, którzy mieli różne metody wymuszania posłuszeństwa, w tym hetery. „Arystoteles vs ludzie topiący psy”.