Opowieść siewcy zarazy

Mehr zum Buch

W agonii oczekiwania na kogoś, kto się nie zjawia, tkwi pewna przyjemność, przypominająca smak przegranej w grze. Tą przyjemnością doprawiałem moje myśli, opierając się o murek z napisem: KTOKOLWIEK WIDZIAŁ, KTOKOLWIEK WIE?, w towarzystwie fotografii żołnierzy. Czas mijał, a Marty nie było widać, a ja z gorzką zachłannością myślałem o jej ciele, o różnych substancjach, które wydziela, o jej łzach i krwotokach. Zakochiwać się w ciele, które je i wydziela, to dziwne doświadczenie. W myślach wracałem do nazw z liceum, badając geologię tego wilgotnego grobowca ciała z wnikliwością generała, który w przeddzień inwazji pochyla się nad mapą. Nagle zobaczyłem ją przechodzącą przez ulicę, zaskoczony jej ostrożnymi krokami i tym, że zjawiła się z innej strony. Przeprosiła, mówiąc, że musiała nadłożyć drogi. W tramwaju dostrzegłem Panzera, czarnego ducha doktora Grifeo, który wydawał się mnie śledzić. Zauważyłem, że nie nazwała Chudzielca Wielkim Chudzielcem, ale bardziej przykuła moją uwagę jej sukienka z liliowej organdyny w białe kropki, nagie ramiona, linia szyi, senna i dumna twarz, ze źrenicami przypominającymi spłoszone motyle i pięknymi wargami, w których każde słowo brzmiało jak melodia dawnej pawany.