Działania zaczepne 3 armii na Ukrainie

Mehr zum Buch

Rosja kończyła wojny na frontach wewnętrznych, co pozwoliło na wzmocnienie frontu przeciw Polsce. Na początku 1920 roku, słaby front składający się z czterech do pięciu dywizji, został wzmocniony do szesnastu dywizji piechoty i dwóch dywizji jazdy, osiągając około 89 000 żołnierzy. W marcu wprowadzono nowy podział organizacyjny frontu: północna część podlegała dowódcy frontu zachodniego, a południowa część, w tym XII i XIV armię, dowódcy frontu południowo-zachodniego. Po polskim uderzeniu na Mozyrz i Kolenkowicze, rozpoczęło się sowieckie przeciwdziałanie, a główny nacisk ofensywny przesunięto na południe od Prypeci. W połowie marca, dowództwo sowieckie nakazało ofensywę XII armii na Równe, a XIV armii na południe. Dzięki wcześniejszym informacjom, atak został odparty. Jednak Rosjanie wzmocnili swoje siły na froncie ukraińskim, co skłoniło Naczelnego Wodza do podjęcia decyzji o ofensywie na Ukrainie. Julian Stachiewicz, ps. „Wicz” (1890–1934), był polskim historykiem wojskowości i generałem brygady Wojska Polskiego. Służył w Legionach Polskich, a później pełnił różne kluczowe funkcje w sztabie, w tym szefa Sztabu Komendy Głównej POW oraz Wojskowego Biura Historycznego. Był także inicjatorem Przeglądu Historyczno-Wojskowego.