Stara baba zapomniała umrzeć

Mehr zum Buch

Ile odcieni może mieć czerń zbliżającej się nieuchronnie żałoby? Srebrzyć się jak porwane nitki pamięci? Płowieć jak jaśniejsze z roku na rok wspomnienia? Zazielenić jak omszały kamień niepogłaskany, nieutulony? Oku Małgorzaty nie umyka żadna małość (i wielkość), śmieszność (i ból). Pośpiesznie notuje chwile olśnień, czarnym humorem oswajając strach. I tę naszą żałosną bezradność wobec ostateczności. W zupełnie innym rytmie toczą się jej poetyckie przypowieści o tym, co niezmienne marzeniu, tęsknocie, przyjaźni, pięknie... By już za chwilę celnie podsumować teraźniejszość i Odpowiednie dać wojnie słowo, kiedy brakuje słów. Norwidowi byłoby łatwiej komentuje. Z autoironią czy goryczą? Nadzieją czy rozpaczą? Dorota Koma