Martin Bril Reihenfolge der Bücher

Bloemlezing uit de korte verhalen en columns van Martin Bril (1959-2009) met muziek als verbindend thema.

Tot Martin Brils meest geliefde werk behoren zijn verhalen en stukken over Frankrijk. Over dat land publiceerde hij eerder de bestseller 'Tout va bien", "Plat du jour" en "C'est la vie". In "Au revoir" worden alle verhalen en columns van Bril over Frankrijk gebundeld, inclusief niet eerder gepubliceerd werk over het land dat voor Nederlanders nog steeds de populairste vakantiebestemming is. Martin Bril, die in Frankrijk een tweede huis bezat, kreeg er een nieuw vaderland bij. Een land met een prachtige hoofdstad, een rustiek maar ook weerbarstig platteland, nieuwe mensen, dieren en avonturen. Brils verhalen over Frankrijk zijn onovertroffen, als hij vol weemoed en verwondering schrijft over zijn favoriete restaurant of zijn heimwee naar pindakaas, of als hij zich verbaast over zijn landgenoten in den vreemde, met hun korte broeken en praktische kapsels. Op zijn bureau, de plaats waar hij zijn leven lang zijn columns schreef, stond jaren een ansichtskaart van een Frans dorp, Lagarde-Enval, met boven de wereld een blauwe lucht.

In de zomer van 2008 hoorde Martin Bril dat hij kanker had. Het weerhield hem er niet van door te gaan met schrijven en met het maken van zijn boeken. Nederland leefde mee met Bril, die af en toe verslag deed van zijn toestand. Soms indringend of ernstig. Soms melancholiek. Vaker met humor. Maar altijd vol met zijn meesterlijke observaties van de mensen en dingen die op zijn pad bleven komen, ook in het ziekenhuis of tijdens het lezen van een bijsluiter.Bril ging de ziekte te lijf zoals een schrijver dat doet: met zijn pen. Hij schreef brieven, verslagen, gedichten en e-mails aan vrienden, bekenden, artsen, en soms aan zichzelf.Het evenwicht is Brils unieke, hoogstpersoonlijke verslag van zijn ziekte. Maar het is veel meer dan dat. Uit de enorme hoeveelheid materiaal maakte zijn vrouw Anneke een prachtige selectie, afgewisseld met de schitterende columns die Bril tijdens zijn ziekte voor de Volkskrant bleef schrijven.Het evenwicht is het ultieme bewijs van Martin Brils schrijverschap. Het is een literair document van grote waarde.Martin Bril overleed op 22 april 2009. Hij was de grootste en populairste columnist van zijn generatie. Honderdduizenden lezers begonnen jarenlang hun dag met de Volkskrant-column van Martin Bril.

'Rokjesdag is die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen. Tot zover de definitie waarop ongetwijfeld het een en ander valt af te dingen, maar daar heb ik geen zin in, sterker nog: het is een prachtige definitie. De Van Dale noteert onder rokjesdag: zie bloesjesdag. Zo kan ik het ook. Snel naar bloesjesdag en daar treffen we deze: eerste warme lentedag (waarop de vrouwen voor het eerst in hun bloesje op straat lopen). Tja. Ik vind mijn eigen definitie beter. En ik ben niet eens een billenman. Ook geen tietenman trouwens. Dus dat heeft er niets mee te maken. Wat mijn definitie zo mooi maakt is de toverslag.' In 1996 schreef Martin Bril voor het eerst over rokjesdag. Zoals hij erover schreef, kon niemand het.Rokjesdag is het eigenlijke begin van de lente, het is een optimistische dag. In dit boek zijn Martin Brils mooiste stukken over de lente opgenomen, over de ontluikende natuur, over parken en terrassen, over zingende vogels en open auto's, en natuurlijk over rokjesdag zelf, de dag die door toedoen van Martin Bril zelfs Van Dale haalde.

'Laatst werd ik op straat aangehouden door twee leuke agentes. Ze waren bezig met hondencontrole. Zo'n gevoel had ik al _ mijn hond blafte vanaf het moment dat hij de dames in het vizier kreeg. Het is een eenkennig dier, moet u weten, en ze blaft naar alles wat een uniform draagt.Goed.Of ik twee zakjes bij me had om eventuele boodschappen van de hond op te ruimen, wilde de eerste agente weten. Er kwam een kekke vlecht onder haar hoedje vandaan. Ik had daar graag even aan getrokken, maar ja _ daar was het moment niet naar. Gelukkig had ik twee zakjes bij me, eentje voor de drol op de heenweg, en de andere voor de drol op de terugweg. Ze wilde de zakjes zien, de agente, nog streng ook _ heerlijk vind ik dat.'Martin Bril reisde stad en land af voor zijn columns en was altijd onderweg, maar hij begon en eindigde zijn dagen altijd in de buurt van zijn eigen huis, waar hij de omliggende huizen en hun bewoners net zo liefdevol en soms genadeloos observeerde als hij dat met de rest van het land deed. Buurtgeluiden geeft een prachtig beeld van een buurt in beweging, maar ook van Martin Bril zelf.

Dertig graden in de schaduw is een verzameling verhalen waarin Martin Brils favoriete personages centraal gewone mensen die lijden onder dagelijkse besognes als verveling, onbegrip, eenzaamheid en de bedwelmde hitte van een zomerdag.Geen andere schrijver schreef zo mooi over de zomer als Martin Bril. Voor zijn overlijden op 22 april 2009 voltooide hij het manuscript van dit boek gebundelde vier korte drie zinderende zomerverhalen, en een winterverhaal als toetje.

De laatste bundel verzamelde columns van Martin Bril gaat over zijn ervaringen in Frankrijk, waar hij met zijn vrouw en twee dochters een tweede huis had.

Wie van Frankrijk houdt, kan niet om hem heen: Napoleon Bonaparte. Al ruim honderdtachtig jaar dood, en toch is hij nog overal.Martin Bril maakte vier jaar geleden kennis met Napoleon toen hij Corsica bezocht. Daarna las hij een paar boeken over de Franse keizer en ineens was hij Napoleon-gek. Zoals altijd als hij zijn verbeelding wil voeden, ging Bril vervolgens op pad. Hij bezocht slagvelden, archieven, monumenten en musea, in Frankrijk, Oostenrijk, Tsjechië, België en Nederland. De kleine keizer vertelt niet alleen het verhaal van Napoleon, maar ook het verhaal van een passie. Het is geen geschiedenisboek, eerder een récit anecdotique, zoals de Fransen dat noemen. Het beschrijft deskundig de slag bij Waterloo, en in de vorm van een reisverhaal de aanloop naar die beroemde slag, van Cannes via Grenoble naar de hoofdstad. Het behandelt zwierig de aanwezigheid van de keizer in het hedendaagse Parijs, maar gaat ook in op Napoleons bezoeken aan Nederland en de sporen die die hebben nagelaten.Voor Bril zijn het humeur en de eetlust van de keizer net zo belangrijk als de iconografie van het Empire en de finesses van het krijgsbedrijf. Hij vertelt over de paarden van Napoleon, maar ook over het gebit van zijn eerste vrouw, de boezem van zijn tweede en de tranen van zijn geheime vrouw. Hij banjert door de sneeuw in Wenen, surft nachtenlang op internet en bezoekt in de brandende hitte bij Waterloo volwassen mannen die soldaatje spelen. De kleine keizer is een persoonlijk boek, over een ondoorgrondelijke figuur, over eenzaamheid, over de dwaasheid van de geschiedenis en de troost van de petite histoire, over Frankrijk, toen en nu.