Francuski teatr kontestacji społecznej...

Mehr zum Buch

Francuski teatr kobiet z przełomu XIX i XX wieku można określić jako feministyczny, choć nie stworzył on jednolitej poetyki. Pisarki, przedstawione w tym tomie, sprzyjały ideałom anarchistycznym, odrzucając dogmaty i promując wielogłos w dyskusji na ważne tematy. Każda dramatopisarka miała swój oryginalny styl, łączącym się w trosce o poprawę sytuacji kobiet w zdominowanym przez mężczyzn społeczeństwie. Nie dążyły do uprzywilejowanej pozycji, lecz sprzeciwiały się wszelkim przejawom nierówności społecznej, wiedząc, że prawdziwie demokratyczne społeczeństwo składa się z wolnych jednostek. Vra Starkoff domaga się równości kobiet i mężczyzn, ukazując, że jej bohaterki są pełnoprawnymi obywatelkami, mającymi prawo do samostanowienia, niezależnie od opresyjnych nakazów. Nelly Roussel jest bardziej nieprzejednana w krytyce kapitalizmu, oskarżając Kościół katolicki o zniewolenie kobiet i utrwalenie niesprawiedliwego społeczeństwa. Louise Michel również pragnie ukazać patriarchalny paradygmat, który poprzez edukację produkuje spolegliwych obrońców systemu, gotowych do wychowywania kolejnych pokoleń niewolników.